Verslag Tandemrit 4 december 2011

Ninove, 4 december 2011

Blij dat ik weer tandem rij!
Het was voor ons weer even geleden dat we nog meereden en dus waren we heel blij om al die bekende gezichten weer te zien. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik de niet zo bekende gezichten ook niet graag zag komen natuurlijk. Voor mij persoonlijk is te laat komen een doodzonde. Bijgevolg zijn wij gewoonlijk bij de eerste die arriveren en vaak ook echt de eersten. Deze keer waren de inrichters, Bert & Marleen, al aanwezig op de parking in Ninove.


Het station van Ninove
Foto: Street View

Een paar weken geleden sloeg de schrik me om het hart toen ik op de Nederlandse tandemsite las dat ‘Chris en Marleen’ de rit zouden inrichten. Gelukkig was dat maar een foutje van de (digitale)zetduivel. Over Bert zelf wil ik ook nog wat kwijt. Reeds een paar jaren noem ik Bert ‘mijnen dikke vriend’. Maar aangezien ik dit najaar een paar kilootjes ben bijgekomen gaan we dat vanaf nu omdraaien. Als het voor Bert ook oké is ben ik vanaf nu ‘zijnen dikke vriend’.
Ongeveer om tien uur gingen we vertrekken en tien voor tien waren we al met tien koppels. Koppel nummer elf was er nog niet en Bert vroeg zich af of ze misschien op de parking aan de andere kant van het station stonden te wachten. Bert had namelijk meegedeeld dat we samenkwamen op de parking achter het station. Maar waar is de achterkant van een station? Bij een huis is de voorkant daar waar de voordeur staat. Bij een station zijn er gewoonlijk meerdere ingangen en is het bijgevolg niet zo duidelijk waar de voor- of achterkant is. Even mocht ik bij Bert achter op de tandem en zijn we naar de andere achterkant gereden om te zien of we het ontbrekende koppel daar niet vonden. Neen dus. Wij terug naar de gewone achterkant en daar moest ik mijn stoker-plaats bij Bert weer afstaan aan Marleen. Ik heb nog even geprobeerd om als stoker bij Bert te blijven zitten, maar noch Marleen, noch mijn zus zagen die ‘partnerruil’ zitten.
Met z’n tweeëntwintigen(zou dat in Van Dale staan?) vertrokken we dus richting Pajottenland. Spontaan kwam bij mij de vraag op wat een Pajot dan wel was. Het klonk een beetje onheilspellend en mijn vrees werd toch een beetje waarheid. Bij Wikipedia vond ik: ”De naam payot bestond al in 1789 en betekende huurling bij het Oostenrijkse leger… Payot was oorspronkelijk de Waalse benaming voor een soldaat uit de eigen streek, in tegenstelling tot de vreemde Oostenrijkse soldaten. Het woord is een afleiding van pays (streek) met het Franse suffix -ot en betekent dus streekgenoot en bij uitbreiding streekgenoot in het leger…” Gelukkig zijn we alleen vriendelijk mensen uit het Pajottenland tegengekomen.
Onze eerste stop was reeds na een paar kilometers aan het zwembad van Ninove, De Kleine Dender. Het was een plas stop . Ik vind het nog altijd raar klinken als je zegt dat je in het zwembad gaat plassen maar het was natuurlijk niet echt in het zwembad zelf. We maakten gewoon gebruik van de faciliteiten van het zwembad. Terwijl ik buiten met mijn cameraatje aan het klooien was heb ik blijkbaar iets moois gemist. Sinterklaas was aanwezig voor het jonge volkje en men heeft mij vertelt dat een vrouwelijk stokertje zelfs tot bij hem is geraakt en ook nog op zijn knie heeft gezeten. Toch een beetje voorzichtig blijven met die bisschoppen tegenwoordig.
Na deze sanitaire stop zijn we dan echt in gang geschoten. Langs het kasteel van Neigem en het dorpje Lieferinge zijn we in de Gracht gesukkeld. Niks aan de hand want Gracht is gewoon een gehucht van Oetingen denk ik. Helemaal droog zijn we in Gooik aangekomen. Gezien de weersverwachting was dat al een hele toer maar mij verwonderde het niet echt. Ik was nog niet vergeten welke wonderen Bert en Marleen verleden jaar tot stand hebben gebracht in Sint Truiden. Toen heeft het ook vele eieren gekost om de regen weg te houden van onze route.
Aangezien onze buitenkant droog bleef hebben we dan maar de binnenkant een beetje vochtig gemaakt in volkscafé “De Cam” in Gooik. Blijkbaar bekend van ‘De Rechtvaardige Rechters’ op TV. Dat moet totaal aan mij voorbij zijn gegaan want ik heb (gelukkig) nog nooit een rechtvaardige rechter van dichtbij gezien.


Volkscafé De Cam
Foto: Street View

Na het gratis rondje van de tandemclub zijn we dan in een grote boog om Leerbeek heen gereden om iets na de middag aan te komen in Gaasbeek. Net naast het mooie domein met kasteel van Gaasbeek bevond zich de Egmond Brasserie.

Kasteel van Gaasbeek, net niet gezien
Foto: Stijn Caubergs

Volgens Bert was deze brasserie oorspronkelijk de conciërge-woning van het kasteel geweest. Het golvende pajottenland had een hap uit mijn energiepeil gekost en aangezien ik geen Duracell-konijn ben had ik mij een ferme dubbele croque-madame besteld. In Nederland noemen ze zoiets een tosti en sinds verleden jaar ergens noemen wij deze specifieke croque bij de tandemclub een croque-lesbienne(met dank aan Eddy). Omdat ik niet zeker was van de spelling heb ik nogmaals hulp gevraagd aan Wikipedia en, geloof het of niet, daar vond ik tot mijn eigen grote verbazing dat er zelfs een croque-jeanette bestond. Ik ga dat hier niet uitleggen want er lezen misschien kinderen mee en we zijn tenslotte ook een gerespecteerde club, nietwaar? Ook van Jean kregen we tijdens de lunch wat info over de fiets en wandelbeurs (http://www.fietsenwandelbeursvlaanderen.be/) in de Nekkerhal in Mechelen. Hij zocht ook vrijwilligers om de stand van de tandemclub te bemannen(of bevrouwen). Ben je dus iemand zoals ik (die de meeste mensen wel iets kan wijsmaken ;-) ) sluit je aan en bel Jean, of mail hem of fax hem, het maakt niet uit.
Met het energiepeil terug op maximum vertrokken we voor het derde en laatste deel van deze tocht. Door het centrum van Gaasbeek richting Sint-Martens-Lennik of Sint-Kwintens-Lennik, dat weet ik niet precies meer. In alle geval waren er voldoende straat- en plaatsnamen waar het woordje berg in kwam vandaag. Zo heb ik tot mijn eigen scha en schande moeten ondervinden dat iemands ‘dikke’ vriend zijn alleen maar helpt bergaf. De windmolen van kapitein Zeppos (Onze-Lieve-Vrouw Lombeek, de Hertboommolen) stond echter bovenop een helling.


De Zepposmolen in Onze-Lieve-Vrouw Lombeek
Foto: Frédéric Goddeeris

Het was de inspanning waard en bovendien hadden Bert en Marleen er ook nog eens voor gezorgd dat deze molen ook nog in werking was toen we passeerden. Daarna was het bergaf natuurlijk en aan de Grot van Poelk moesten we stevig in de remmen. We kruisten de N8 en van daaruit was het niet zo ver meer. Langs het spoor denderden we Ninove binnen en taverne Koepoort was onze oase van rust en drank.


Taverne De Koepoort
Foto: Street View

Het was daar gezellig napraten maar ik bleef toch met een vraagje zitten. Op de ramen van de taverne stond te lezen: VANTAUIDJ OP TASJ. Zou iemand dat voor mij kunnen vertalen tegen volgende tandemrit?
Tot slot rest mij nog om Bert & Marleen te bedanken als inrichters. Zij hebben er voor gezorgd dat de nodige G’s aanwezig waren. Ik verklaar mij nader: Goe weer, Goe plasje om door te rijden, een Goeie pint en het belangrijkste, Goe gezelschap! Meer moet dat echt niet zijn.

Aan iedereen nog prettige feestdagen gewenst en hopelijk tot volgend jaar.
Baron Paul von Plassenrijder .

Verslag tandemrit 19 juni 2011

Bonheiden 19 juni 2011

Volgens personen die het kunnen weten is het leven van een Santiago-pelgrim in 2 delen verdeeld: vóór en ná zijn tocht. Voor ons was dit dus de eerste tandemtocht na ons groot avontuur. Met andere woorden, wij waren dus gewend van alleen op weg te zijn. Het zou blijken dat het toch weer even wennen was om in groep te rijden. Het weerzien van de bende was zoals steeds het grootste deel van het plezier. Het andere plezier was dat wij niet hoefden uit te pakken vandaag. We waren immers met de tandem van Schriek naar Bonheiden gereden. Als Santiago-bikers waren we dat moreel verplicht vond ik. Op die 2 maal 12 km extra zou het niet aankomen dacht ik. Had ik toen maar geweten dat je het vel van de beer niet mag verkopen voor de hoogmoed gevallen is... of zoiets.
Vandaag waren P & K (Peter & Karine) onze gidsen en gastheren. Ze wachten ons op aan sporthal Berentrode op de Waverse Steenweg. Aangezien de meeste sportcompetities in de zomermaanden stil liggen was ook de sporthal gesloten en zodoende ook de toiletten. Voor mij als man was dat niet erg. Trouwens ik was gewend van in de bosjes te gaan. Ik had zelfs nog afkickverschijnselen en ging thuis soms ook nog in de tuin. P & K hebben dat probleempje opgelost door even langs hun huis te rijden voor we echt aan de tocht begonnen. Met een koppel of 8 zijn we dan vertrokken richting Schriek (waar kende ik dat toch van?). Wij zijn tijdens een van onze ritten eens een koppel kwijtgeraakt maar P & K presteerden het tegenovergestelde. Onderweg stonden Francine en Daniël ons op te wachten en haakten hun wagonnetje aan onze tandemtrein. Kussen terwijl we reden was een beetje te gevaarlijk maar dat vond Daniël niet erg denk ik. Via Doornlaar en Grasheide kwamen we al snel in Schriek terecht aan knooppunt 84. Voor mij en mijn zus heeft dat een speciale betekenis omdat daar ons ouderlijk huis staat. Het is al jaren verkocht ondertussen maar het blijft voor ons het huis waar we onze jeugd hebben doorgebracht.
Op naar Grootlo nadat ik even door afkickverschijnselen naast de weg had gestaan. Tot daar kende ik het als mijn eigen broekzak. Even verder in Pijpelheide waren er al straten die ik nog niet kende en dat maakt een tocht toch altijd weer interessant, zelfs al is het in je eigen buurt. Via Booischot en de Ijzerenweg bereikten we onze lunchplaats: Pallieterhoeve. Jaren geleden heb ik daar een nare ervaring gehad. Nu waren het blijkbaar andere eigenaars en alles was dan ook dik in orde.

Pallieterhoeve
Foto: marc1858

Alleen was er weer wat verwarring in verband met de verschillende gerechten. Iemand dacht dat hij een croque-Pallieter had besteld 's morgens terwijl hij spagetti-Pallieter had gevraagd. Toch is het weeral in orde gekomen. Zelfs de rekening klopte en dat vind ik persoonlijk al belangrijk gezien het voorval in het verleden ;-)
Vol goede moed en vitamientjes vertrokken we na de lunch met nog steeds wind in de rug.

Prairiehoeve
Foto: marcgemis

Door de Herenbossen, voorbij de Prairiehoeve om even later langs de Nete in Westmeerbeek terecht te komen. Maar even voorbij de Snepkens was het uit met de pret. Rechtsaf en wind op kop. Toen we Herselt gepasseerd waren begon het mij te dagen dat zelfs 4 weken training van ons nog geen Tom Boonen maakte. Op aanraden van mijn goede vriend Bert heb ik me weggestoken achter een brede rug om niet te veel wind te vangen.
Zaten we wel op de goede weg? De Langdonken leek me nog een mooi stukje natuur maar als de straatnaam “Achter de wereld” aangeeft zou je beginnen twijfelen. In Ramsel kwamen we terug in de bewoonde wereld en aan de kerk heb ik snel een schietgebedje gepreveld. Via grondgebied Houtvenne kwamen we voor de tweede maal vandaag in Pijpelheide en Grootlo. Keerbergen heeft nog veel bomen en die hielden de wind een beetje tegen. De Achiel Cleynhenslaan, dik 3 km, zijn we helemaal af gereden tot aan de mooie Heimolen, een open Standerdmolen uit 1706.

Heimolen in Keerbergen
Foto: Frits Kruishaar

Even buiten Keerbergen waren we een tandemkoppel kwijt. Dit was echter voorzien want Daniël z'n wagen stond hier in de buurt geparkeerd. Het kwam erop neer dat hij zijn gemalin Francine in zijn ijzeren koets in stijl naar de eindmeet bracht. Wij moesten nog een paar kilometers tegen de wind vechten maar kwamen toch ook, zij het met veel minder stijl, in het Centrum van Bonheiden. Op het terras van het café genoten we van een verfrissing. Toen er echter een tweede verfrissing uit de hemel viel zijn we wijselijk naar binnen gevlucht.
Peter en Karine hebben er een mooie dag van gemaakt waarvoor we hen natuurlijk zeer dankbaar zijn. Toch lag er iets op mijn maag. In Gent zouden wij er niet bij zijn. Wij hadden immers onze tandemdagen van dit jaar al ruimschoots opgesoupeerd. Het afscheid was daardoor iets moeilijker dan anders en we moesten ook nog terug naar Schriek met de tandem. Aangezien we terug wind in de rug hadden viel dat nog mee en na 110 km konden we thuis al dromen van de volgende rit.
Les van de dag voor ons: kilometers lang rijden kunnen we, maar snel zullen we nooit worden. Zolang er in de tandemclub een paar brede ruggen meerijden is dat probleem wel op te lossen.

Beste vrienden, bedankt allemaal om er gewoon bij te zijn.
Groetjes vanuit Schriek,
Paul & Liliane

Tandemrit 18 september 2011

SCHRIEK, 18 SEPTEMBER 2011

Met veel goede wil zou je kunnen zeggen dat deze rit van 79 km een acht-vorm heeft. Langs Baal en Betekom rijden we richting Aarschot. De steile helling in de Schoonhovendreef, waar we Ortaire en Georgette ooit kwijt speelden, zit er weer in. Opletten dus!

Scherpenheuvel
Foto: Paul Heremans

Via Rillaar en Scherpenheuvel (dat we letterlijk links laten liggen) tuffen we naar Diest. De lunch-stop staat nog niet vast, maar dat komt zeker in orde.
Na de middag denderen we langs het spoor naar Zichem. We passeren de Maagdentoren die ze momenteel aan het restaureren zijn (vlies gebroken zeker?).

Maagdentoren in Zichem
Foto: Paul Heremans

Via Messelbroek en Langdorp komen we terug in Aarschot waar we op speciaal verzoek van mijn zus langs de Demer richting Werchter zoeven. Om van daaruit in Schriek terug te geraken heb ik zelfs geen GPS meer nodig.
Hopelijk met de volledige groep kunnen we dan de dorstige gaan laven in het centrum van Schriek.

St Jan Baptist kerk in Schriek
Foto: Paul Heremans

Deze rit is hier te bezichtigen en te downloaden.
http://www.routeyou.com/route/view/347492

We vertrekken ongeveer om 10.15u bij mij thuis in de Grasheideweg 25 te 2223 Schriek.

Waar ligt Schriek?
Schriek ligt nog altijd op de grens van Antwerpen en Brabant. Het is nog steeds een deelgemeente van Heist op den Berg en ligt net boven Keerbergen.
Klik eventueel op de volgende link of kopieer en plak hem in de adresbalk van je browser.
http://maps.google.com/maps?ie=UTF8&ll=51.026551,4.692535&spn=0.101922,0.219727&z=12

Eenmaal in Schriek, begeef u naar de parking rechts naast de kerk. Laat uw wagen daar en kom met de tandem tot bij ons, Grasheideweg 25. De koffie zal waarschijnlijk(als ik nog eens lief naar m’n vrouwtje kijk) klaarstaan.

Zicht op de Grasheideweg
Foto: Paul Heremans

Pas op met GPS! Volgens sommige systemen (zelfs volgens Google maps) woon ik nog steeds in de Jespersweg. Dat is niet waar!! (Zelfs na 4 weken onderweg naar Santiago de Compostela mocht ik nog steeds binnen)
De Grasheideweg is de straat tussen de apotheek en het dorpsfrituur.


Bevestiging van je deelname kan via telefoon 015/23 54 62 of GSM 0496 37 61 40
Via email kan ook: heremans@belgacom.net
Degenen met een heel groot bakkes mogen ook heel hard roepen, misschien hoor ik het wel ;-)

Groetjes en tot 18 september

Ik heb net van Wim van der Male een emailtje gehad met een link naar een filmpje dat hij van ons ergens onderweg heeft gemaakt.



http://www.youtube.com/watch?v=eRgbKMLRXxM

Foto's van onze pelgrimstocht

Voor diegenen die niet kunnen wachten vinden jullie hier alle foto's van onze tocht:

https://picasaweb.google.com/106416565484629806865/PelgrimstochtNaarSantiago?authkey=Gv1sRgCKSu_dnmvYTjWA#

De SMSjes zullen naargelang ik tijd en goesting heb aangevuld worden met het volledige verslag zoals ik het in mijn boekje heb opgetekend.

Dag 28
28 mei
0 km totaal: 2264,7 km
Santiago – Santiago
Pension “Rúa del Villar” (bij ons María)
Onze laatste dag hier in Santiago en we moesten al beginnen ’s morgens met afscheid nemen. Inderdaad, ons stalen ros dat ons feilloos naar St Jacob heeft gebracht is deze morgen al vertrokken richting België.

Ons stalen ros, opgeplooid

Hij zal daar 4 à 5 dagen over doen. Toch al veel sneller dan toen wij er nog op zaten. Vervolgens zijn we een rustige wandeling gaan maken richting treinstation. Even het uurrooster nagekeken en daar stond bij dat je moest reserveren. Althans dat dacht ik, want bij navraag bleek het gewoon te betekenen dat je ticketten moest kopen in het station vóór vertrek. Onderweg terug kochten we 2 goedkope reistassen om onze fietstassen in op te bergen. Waarom hoor ik jullie denken? Wel, fietstassen zijn gemaakt om aan een fiets te hangen, niet om te dragen. En aangezien we eerst 15 minuten te voet naar het station moeten en daarna met de trein naar Vigo om vervolgens nog op het vliegveld te geraken, leek ons dat een goed idee. Toen we later voorbij de toeristische dienst kwamen zagen we daar een bekende fiets staan.
Bart uit Nederland

Het was Bart, ook een Nederlander die we voor het eerst ontmoet hadden bij de wijnfontein in Irache. Hij was badend in het zweet toegekomen. Ook hij vond die laatste 50 km verschrikkelijk. We zijn met hem naar het plein voor de kathedraal gewandeld, het “Prazo do Obradoiro”. Hij wou natuurlijk ook een foto van zichzelf met pak en zak op de fiets. We spraken ook af om samen naar de pelgrimsmis te gaan om 12h00. Ruim op tijd, 45 min te vroeg, zijn we in de kathedraal gaan zitten in één van de zijbeuken, waar de botafumeiro voorbijkomt. Daar hebben we geen spijt van gehad. Zelfs op video is het lang niet zo indrukwekkend als in het echt. We hadden volgens María veel geluk dat ze het juist nu deden. Het gebeurd lang niet altijd, tenzij iemand betaalt om met dat grote wierookvat te zwieren. Dat zal vandaag dan wel gebeurd zijn. Ik heb het kunnen filmen en hopelijk is het een beetje duidelijk.

Botafumeiro filmpje

Voor mij was deze mis de laatste ontbrekende schakel van onze camino. Ik mist iets zonder eigenlijk te weten wat en deze misviering bleek dat te zijn. Het was zelfs zo dat ik tijdens het zwieren met de botafumeiro, en daarbij ook nog die indrukwekkende orgelmuziek, tranen in de ogen kreeg. Ook mijn zus hield het niet droog. Onze camino eindigde dus samen met deze misviering en daarna voelden we ons gewoon toeristen. En wat dien toeristen? Die gaan iets eten (pulpo in mijn geval en dat is octopus) en daarna een paar souvenirs kopen. Daar hebben we de namiddag mee gevuld. Na dit verslag gaan we nog 1 speciale foto maken voor één van onze sponsors om daarna nog ons laatste avondmaal in Santiago gaan te zoeken.

T-shirt van onze sponsor waar we deze reis gewonnen hadden ;-)

Morgenvroeg valiezen pakken om rond 17h30 vermoedelijk te landen in Zaventem. Groetjes en voor de laatste maal: Juntos lo hemos hecho!!


Beloofd is beloofd!
Voor we vertrokken waren er een paar mensen die ons vroegen om in Santiago een kaarsje voor hun te laten branden, als we het zouden halen natuurlijk. Dat hebben we ook gedaan en daar hebben wij er nog een paar aan toegevoegd. Voor onszelf hebben we geen kaarsje laten branden. Ik vind dat, als je dit nog kan tot een goed einde brengen, dan ben je redelijk gezond en heb je weinig te klagen.



Voor al de volgende mensen hebben wij een kaarsje gebrand:
• Mijn schoonbroer André en zijn familie
• Mijn vrouw en m’n familie
• Mijn werkgevers Jan en Nicole
Zonder deze mensen was er zelfs geen sprake van een pelgrimstocht naar Santiago.
• José en Marcel en dochters en speciaal Monique
• Marleen en Karl
• Mariette en Warre
Omdat zij het ons gevraagd hebben.
• Joop en Wim
• Roberto en Linda
• Francine en Daniël
• Alle leden van de Tandemclub
• De Broodplank
• Het Vlaams Genootschap
Omdat wij vinden dat deze mensen het verdienen.
• Tomas Sanchez van Bicigrino
• Jean-Pierre uit Cambrai
• Claudinne uit Ronsenac
• María uit Santiago
De echte Engelen van onze Camino.
• Alline uit Branne
Een toevallige voorbijganger die me aansprak toen m’n zus een winkel binnen was en vroeg om aan haar te denken in Santiago.

Dag 27 27 mei
49,7 km eindtotaal: 2264,7 km
Arzua - Santiago de Compostela
Groot nieuws: we zijn er. En als ge het niet moest gehoord hebben: WE ZIJN ER!!! De laatste lootjes wegen het zwaarst . Het dipje dat ik gisteren middag had, had mijn zus vandaag. De laatste hellingen waren er voor haar te veel aan. Ik dreef weer op de adrenaline. Al was het vandaag 50 km omhoog, het kon me niet schelen.

Eindelijk

De laatste kilometer hebben we te voet afgelegd. Het was redelijk steil en er liepen nogal wat toeristen in de straten dus vond ik het te gewaagd om te rijden. Mijn zus was er niet kwaad om. En dan sta je daar voor de kathedraal bij St Jacob met de tandem en met pak en zak erop. We hebben elkaar geluk gewenst en onmiddelijk het thuisfront ingelicht.

Verry nice

We hadden ook nogal veel beziens met onze tandem. " Verry nice, can i take a picture?" We hebben onszelf natuurlijk ook laten fotograferen. Blijkbaar waren we ook nog net om 12 uur aangekomen want de klok van de kathedraal begroette ons met veel kabaal.
Een kwartiertje later waren we terug met onze voetjes op de grond en keerden we weer naar de orde van de dag. We gingen naar de toeristische dienst en vroegen naar pensionnetjes. We kregen een lijst en pikten er een uit met Wifi en fietsenstalling. We kwamen terecht bij María in het pension "Rua del Villar". Onze kamer lag op het eerste verdiep en de fiets kon mee op de kamer. Ik zei tegen María:" Kijk eens naar onze fiets!" " Oh my God!" Geen paniek María, hij is plooibaar. Ze hielp hem zelfs naar boven dragen, ons María. Ook met de rest heeft ze ons geholpen en zodoende is onze terugvlucht al in orde. Zondag eerst met de trein naar Vigo en vandaar met het vliegtuig naar Zaventem voor 106 euro pp. De tandem wordt morgen definitief geregeld en gaat met Galipita en UPS richting Schriek voor 200 euro. Alles snel geregeld dus. Alleen zullen we daardoor de aankomst hier van onze buren Wim en Joop waarschijnlijk missen. Geen nood echter, want ik heb ze via SMS al uitgenodigd in Schriek. Voor mij zijn die buren ook al vrienden geworden.
Morgen eens uitslapen en een dagje luieren en een beetje kuieren door Santiago. Onze eerste echte rustdag sinds 1 mei. Wij vinden dat we die dubbel en dik verdiend hebben. Nog een belangrijk ding mogen we morgen niet vergeten. We moeten nog een paar kaarsjes laten branden en naar de pelgrimsmis gaan.
Als afsluiter vandaag een ander zinnetje(met de hulp van María):
Juntos lo hemos hecho!!
Paul & Liliane


Extra verhaaltje
Het verhaal van de koekoek

Zoals iedereen wellicht weet wordt het de volgende dag goed weer als de koekoek ’s avonds roept. Vanaf dag 1 hoorden wij alle dagen de koekoek roepen. Op alle momenten van de dag, zelfs in koor met meerderen tegelijk. Samen met Joop en Wim hebben we daar grappen over gemaakt en bedachten het volgende verhaaltje. Regelmatig stonden er onderweg elektronische ogen. Als een pelgrim of een toerist daar voorbij fietste begon er een bandje te spelen met de roep van de koekoek. Kwestie van ons te blijven motiveren onderweg. Zelfs tijdens onze enige halve dag regen in de “Landes” bleef hij dapper roepen. Het verhaal werd nog grappiger toen we in Frankrijk tot 2 maal toe een koekoek niet “koekoek” maar “koekoekoek” hoorden roepen. Twee maal hoog en één maal laag. M’n zus opperde dat deze koekoeken wel eens een spraakgebrek zouden kunnen hebben. We hadden er zelf geen echte verklaring voor maar hebben er verschrikkelijk om moeten lachen. Dat bleef zo duren tot we de Pyreneeën over moesten. Twee volle dagen hoorden we hem niet. Misschien vloog de koekoek zo hoog niet of… er was een probleem met die elektronische ogen, dat kon ook. De derde dag in Spanje was hij er weer en tot de 26 ste dag heeft hij alle dagen geroepen. Alleen de laatste dag ontbrak hij op het appel. Toen reden we door eucalyptusbossen en we veronderstellen dat hij niet van die geur houdt. Stiekem hoopte ik toen dat we in Santiago toch nog een koekoeksklok zouden tegenkomen, maar dat pleziertje was ons niet gegund. Het verhaal wordt nog veel hilarischer toen ik ’s avonds op de site van Joop en Wim een verhaaltje las over… jawel, een koekoek. Alleen had die koekoek een heel ander spraakgebrek. Blijkbaar riep die koekoek maar op halve kracht en riep “koek”. Het volgende stukje komt van hun site.

Het is alweer een koude nacht geweest, maar dat belette de koekoek echter niet om zich deze ochtend uitbundig te manifesteren! Op een gegeven moment lijkt het of hij zich verslikt want een keer of vijf komt hij niet verder dan ‘koek’. Joost weet hoe vervelend het is als je stem je in de steek laat. De broers schrijven een briefje met de naam en het adres van de KNO-arts die onlangs de stembanden van Joost opereerde, en laten dat briefje achter bij de koekoek.
…
In Dax worden er nog wat inkopen gedaan en de route wordt weer vervolgd. Het is echter andere koek dan gisteren! Is dat wat de koekoek ze wilde vertellen?

Mijn voorstel is nu om de koekoek van Joop en Wim en de onze samen te brengen . Volgens mij zullen hun nazaten dan geen spraakgebrek meer vertonen. Tenzij ze hun eieren in andermans nest gaan leggen want dan weet ik het ook niet meer.
Omdat Wim een gedichtje heeft geschreven over de “suskewiet” (ik had hem uitgelegd dat een Vlaamse en een Waalse vink een ander liedje zingen) ben ik ook zo vrij geweest om een poging te wagen een gedichtje te schrijven over de koekoek.

DE KOEKOEK

De koekoek roept koekoek.
Dat doet hij telkens weer.
De koekoek roept koekoek.
Bij slecht weer evenzeer.
Maar hier,
Voor ons plezier,
Iets extra voor ons doet.
Hij roept dan koekoekoek!

Dag 26 26 mei
80,8 km totaal: 22150
Sarria - Arzua
Elke morgen maken we een schatting van waar we gaan terechtkomen. We voegen er echter onmiddelijk aan toe dat we in de namiddag wel zullen zien. Vanaf Melide was goed voor vandaag. Bij mij liep het echter voor geen meter deze voormiddag. Het hoogteprofiel leek op een St Jozef zaag(een jefzaag voor de niet ingewijden) en daar kon St Jacob niks aan veranderen. Hij had wel voor een minder warme dag gezorgd. Op de middag was het nog maar 13 graden. Dus geen gebruikelijke strip-tease vandaag maar zelfs softshell weer aan in de afdalingen.


Portomarin

Na de middag en na de ondertussen gebruikelijke bocadillo met koffie kwam ik er stilaan door. Toch begon mijn hoofd ook stilaan aan huis te denken. Ik wou mijn vrouw en dochters wel eens knuffelen. De hondjes Quincy en Corsa natuurlijk ook en de schoonzoons moeten ook niet wanhopen. Het werk mis ik nog zo niet. Raar toch, niet?


Overdosis schelpjes: trop is te veel!

We zijn dus nu in Arzua geland en hebben ons een prive albergue gezocht met internet. De municipal van gisteren beviel ons iets minder. Allebei lagen we boven in een dubbelbed en toen onze onderburen in bed kropen werden we allebei bijna zeeziek. Nu dus iets meer luxe voor de voorlaatste dag graag.


Albergue in Arzua

Voor morgen resten er ons nog een 50 tal km tot voor de kathedraal in Santiago. Ik blijf toch met een dubbel gevoel zitten. Spijt dat deze fantastische trip gedaan zal zijn en tegelijkertijd blij mijn geliefden terug te zien. Ook niet vergeten dat ik mijn zus nog moet afleveren mij mijn schoonbroer. Zij is ook content dat het er bijna op zit.
Voor morgen moet ik iets anders verzinnen, maar vandaag sluit ik voor de laatste maal af met:
Junto podemos! Paul en Liliane

woensdag 25 mei 2011 (Mieke)

smsje van vandaag:

dag 25
77,1 km
totaal: 2134,2 km
Villafranca del Bierzo - Sarria
De reus is bedwongen. Moe maar toch blij boven gekomenop O Cebreiro. De afdaling was zalig om te doen. Na de middag meer heuveltjes moeten doen dan we dachten en na aankomst toch even gerust. Na een pelgrimsmenu zijn we terug de oude. Nog 130 km te gaan.

Later toegevoegd

Dag 25
25 mei
77,1 km totaal 2134,2 km
Villafranca del Bierzo – Sarria
Albergue de Peregrinos SARRIA

Plezier beleven aan een beklimming: wie dat een paar weken tegen ons zou gezegd hebben zouden we gek verklaren. Vandaag is het gebeurd. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam, bereikten we na 33 km “O Cebreiro” en na 42 km ongeveer op de middag “Alto de Poio”.





Daarna kwam natuurlijk een ander deel van het plezier: een afdaling van 12 km tot in Triacastela. Gisteren hebben we het snelheidsrecord van deze trip op 65,8 km/h gebracht. Vandaag was het één kilometertje minder: 64,8 km/h. Beneden hebben we onszelf dan maar getrakteerd op een bocadillo met koffie natuurlijk.


Kloostermuur in Samos

Het laatste stukje na de middag van Samos naar Sarria zou volgens het boekje bergaf zijn. M'n 2 dingskes ja! Er zaten toch nog een paar nijdige klimmetjes in en daar hebben we ons bijna op stuk gereden.


Spaans voor beginners onderweg: als de vrachtwagen vol is.... staat het er gewoon op!

Blij dat we er waren vandaag en de mevrouw aan het onthaal van de albergue heeft een paar minuten moeten wachten tot ik uit gehijgd was. Nog snel even een kwartiertje onderhoud aan de tandem om daarna toch maar even op bed te gaan liggen. De douche moest even wachten. Een uur of twee later en na een pelgrimsmenu zijn we alweer de oude (figuurlijk hé). Net voor ik dit berichtje ging schrijven wees iemand ons er op dat onze tandem vooraan lek stond. Dat was alweer een tijdje geleden. Hoe moest dat weer? Toch vond ik die platte band verdacht en heb hem bewaard en mee naar huis genomen. Later zou blijken dat hij bijna zeker plat gestoken was, net tegen de velg. Het moeilijkste is nog de band terug oppompen met zo'n klein handpompje. Onze compressor waren we vergeten ;-)


Vanaf deze bar nog 111 km voor de stappers.Voor ons nog 130 km te gaan. Zou het gaan lukken?

¡Junto podemos!
Paul & Liliane

Dag 24 dinsdag 24 mei
76,3 km totaal: 2057,1 km
Murias de Rechivaldo - Villafranca del Bierzo
Albergue de la Piedra
Vandaag waren er 4 hoogtepunten op 1 dag. De eerste zou iedereen al moeten gemerkt hebben, want we hebben de 2000 km overschreden vandaag. Dat stond hierboven al. Wat ik deze morgen als eerste werk heb gedaan is mijn dochter Mieke een SMS gestuurd omdat ze jarig is. Langs deze weg nog een dikke digitale knuffel! De 2 volgende hoogtepunten kwamen ongeveer gelijk. Het overschrijden van 2000 km viel samen met het bereiken van " cruz de ferro", het ijzeren kruis, waar iedereen zijn steentje neerlecht. Dat steentje staat symbool voor de problemen die een mens met zich meedraagd. Die problemen worden hier dus achtergelaten.


Cruz de Ferro

Twee jaar heb ik mezelf afgevraagd welk steentje ik zou meenemen en vond er geen. Pas in Frankrijk na een zware dag trapte ik in het gras op een steentje. Aangezien ik toen blootvoets was deed dat even pijn. En toen wist ik het: dit steentje stond symbool voor onze kleine probleemjes en ligt nu bij cruz de ferro. Ook daarboven op die 1500 m hoge berg heb ik St Jacob beloofd geen schrik meer te hebben van een beklimming. Gezond verstand en kleine versnellingen volstaan. Onkgeveer 1 km voor de top zag ik voor ons een nederlandse fietser kraken. Hij moest van de fiets en ik dacht toen: dat mag ons niet gebeuren. Puur op adrenaline ben ik toen beginnen trekken en sleuren en het is ons gelukt. Zonder te stoppen.




Veel van de plaatsen waar we doorrijden komen me bekend voor. Toen ik vorige winter op internet albergues aan het zoeken was heb ik via streetview veel van deze plaatsen al gezien. Zo ook de kleine pittoreske albergue van Manjarin, waar ik echt een stempel van wou en even ben binnengewipt.


Manjarin

Daarna volgde, letterlijk dan, een dieptepunt: een afdaling van een vijftien tal kilometers. Met de sleeprem op natuurlijk want ik voelde dat mijn zus haar billen een beetje dichtkneep. Daarna bleef het op en neer gaan en zo bereikten we Ponferrada. Toen we bijna door het stadje heen waren passeerden we het "Cruz Roja" , het Rode Kruis, en daar kon ik toch niet voorbijrijden.



Ik ben binnengegaan en in mijn beste Spaans heb ik uitgelegd dat ik ook van het rode kruis was en heb een stempel gevraagd. Dat was voor mij dan het vierde hoogtepunt van de dag. Als toemaatje kregen we nog een rood geschenkje: een halve kilo kersen. Een geschenk uit de hemel. Of de buur ertegenover zo gelukkig zal zijn met al die pitten op zijn oprit betwijfel ik.
25 km verder waren we thuis(voor vandaag). Het klimmen was wel goed verlopen maar onze batterijen waren toch bijna leeg.



Hier in deze albergue hebben we onszelf verwent met een tweepersoonskamer die 12 euro p.p. kost. We hebben het verdiend vind ik. Ook nog gratis WiFi zodat ik dit kan doorsturen en als we straks nog een degelijk pelgrimsmenu vinden zijn we morgen weer als nieuw. Morgen nog zo'n berg maar bang zijn we niet meer. Ik heb het St Jacob beloofd.
Junto podemos!
Paul en Liliane

maandag 23 mei 2011

smsje van vandaag

dag 23
85,6 km
totaal: 1980,8 km
Mansilla de las Mulas - Murias de Rechivaldo
laatste vlakke makkelijke rit. Morgen fietsen we de hemel in.
St. Jacob sta ons bij!

Later toegevoegd

Dag 23
23 mei
85,6 km totaal: 1980,8 km
Mansilla de las Mulas – Murias de Rechivaldo
Albergue Municipal

Toen ik vanmorgen rond 5h naar de WC wou gaan schrok ik even. Iemand had een extra matras net voor onze spullen gelegd. Ik kon er dus van geen kanten aan en moest dus wachten tot de dame in kwestie zo vriendelijk was om op te staan en dat was later dan ik zelf gewild had. Ook tussen pelgrims zitten egoïsten blijkbaar. Het ontbijt in de albergue was ook maar magertjes. We zijn dus maar half voormiddag een bar binnengegaan en een flinke bocadillo besteld met een grote koffie erbij. Daarna ging het iets beter.


Leon vanuit de verte

Omdat León ons een beetje te druk leek hebben we het lijks, eeuh ... nee rechts laten liggen en hebben we een kilometer of 3 à 4 afgesneden. Dat was nog even moeilijk want we moesten over een spoorweg en dat kon daar enkel over een smalle voetgangersbrug met van die haakse bochten van 90° en zelfs 180°.
Voor de rest was het weer een prachtige rit op een al even prachtige dag (weeral!).


Historische brug in Hospital de Orbigo

Toch waren we allebei iets stiller dan anders. Was het de inspanning van al die 23 fietsdagen, of was het de angst voor morgen? Waarschijnlijk allebei. Toch hebben we ook vandaag er nog een vijftal km bijgedaan. In plaats van in Astorga zitten we nu in het dorpje er net voorbij. Een kleine albergue zonder voorzieningen om te eten.



In het dorp zijn wel een paar restaurantjes maar een winkel is er niet. Dat wordt morgen voormiddag nog even zoeken. In Astorga was de kathedraal gesloten dus even tot rust komen zat er niet in. Dat zullen we later bij de foto's moeten doen.


Astorga


Astorga

We zullen St Jacob nog hard nodig hebben de volgende 4 à 5 dagen. We houden de moed er nog altijd in.

¡Junto podemos!
Paul & Liliane

Dag 22 22 mei
75 km totaal: 1895 km
Carrión de los Condes - Mansilla de las Mulas
Albergue: El Jardín del Camino
Gisteren tijdens ons avondmaal begon het te regenen. Het kan dus toch. Tijdens de nacht kwam er nog wat onweer bij maar daar heb ik weinig van gehoord. Om 8h30 lag ik al horizontaal. Bijgevolg was ik al heel vroeg wakker en toen dacht ik even een verschijning te zien. we sliepen bij de nonnekes, dus het zou gekund hebben. Ik zag een licht langzaam uit de hemel neerdalen. Het was gewoon de eerste wandelaar die ik door het raam zag van de trap komen uit het gebouw schuin tegenover ons. Hij had een Petzl lichtje op z'n hoofd en door de weerspiegeling in een paar ramen leken het er veel meer. Hij was ook nog een beetje stram van de dag ervoor, dus het ging heel langzaam. Geen verschijning dus, hoe hard wij ook de pelgrim uithangen. Op onze slaapzaal leken ze allemaal wel zondag te houden. Om 6h15 was ik de eerste die uit bed kwam. Ook voor mijn zus was het zondag. Het duurde iets langer dan anders.
Na 200 m verderop eerst een ontbijt te hebben genomen, zijn we onder een grijs wolkendek vertrokken.



St Jacob moet ons heel graag zien, want 's middags zaten we in korte mouwen op de tandem. Daarvoor rond 10h waren we in een bar in Sahagún beland. M'n zus moest zo nodig. We zagen dat ze ook bocadillos (broodjes) serveerden. Twee koffie's en twee warme broodjes, dat is eens wat anders dan droog brood.
De rest van de rit verliep ongeveer zoals gisteren: weeral heel mooi, ook golvend en weeral een plezier om op de fiets te zitten. Rond 1 h tijdens onze lunch-stop kreeg ik een SMS. Onze nederlandse buren, de twee broers vroegen waar we zaten. Zij zitten blijkbaar 2 dagen achter ons. We hebben mekaars nummer en kunnen nu dus contact houden. Even later hadden we ons einddoel bereikt maar we konden er vandaag niets bijdoen.



Onze fietsroute liep weg van de wandelroute. Pas 25 km verder in León kwamen ze weer samen en dat leek ons iets te veel van het goede. Onze werkdag(sommigen gaan echt met plezier werken, echt waar) zat er dus iets na 1h op. Het komt echter goed uit voor de volgende dagen. Morgen nog een gelijkaardige rit maar dan ... Overmorgen zit "Cruz de Ferro" erin, een molshoop van 1500 m hoog. De dag erna, woensdag, ·"O Cebreiro" en "Alto do Poio", allebei net boven de 1300 m maar gelukkig dicht bij mekaar zodat het eigenlijk maar 1 zware beklimming is. Over stempels hoeven we ons hier ook geen zorgen te maken . Je kan ze overal wel krijgen, albergues, winkels, enz.
Als we die 2 gusten dinsdag en woensdag goed verteren zouden we vrijdag avond voor de kathedraal kunnen staan. Zegt het spreekwoord niet: "De tijd vliegt snel, fiets hem wel"?


Van lang te fietsen krijg je lange benen!

Vandaag wil ik afsluiten met een ander motto, geleend van een verkiezings affice.
¡Junto podemos!
Paul & Liliane.

Zaterdag 21 mei 2011

zaterdag 21 mei 2011 (mieke)

dag 21
95,2km
totaal:1820,2 km
Burgos - Carrion de los Condes. De mooiste en makkelijkste rit tot nu toe. Oorspronkelijk gingen we tot Fromista rijden maar het ging zo goed dat we er nog 20 km bij hebben gedaan.


Later toegevoegd

Dag 21
21 mei
95,2 km totaal: 1820,2 km
Burgos – Carrión de los Condes
Albergue: Espiritu Sancti

De vorige nacht was het feest in Burgos. Tot na 5 h hoorden we “Hopa!! Hopa!!” door de ramen van de albergue. In het begin van de avond was er ook nog een fanfare bij. Mij leek het alsof ze niet allemaal dezelfde partituur speelden maar plezier hadden ze des te meer. Het is echter hun stad en wij zijn de gasten hier.
Vroeg wakker en weinig geslapen, wat zou dat geven vandaag? Wel, we moeten dat meer doen. Het was de mooiste en makkelijkste rit tot nu toe.

Striptease onderweg


Vertrokken in de mist bij 12 graden en tegen de middag, na onze gebruikelijke striptease, haalden we 25 graden en reden in korte mouwen over golvend terrein.

Castrojeriz

De afdaling naar Castrojeriz was natuurlijk het makkelijkste. Maar daarna kwamen er kilometers lange rechte golvende wegen. Op de middag stopten we boven op een heuveltje. Voor en achter ons zag je enkel een rechte weg zover je kon zien en er was geen huis te bespeuren. Na de lunch, waarbij ik nota bene m'n eigen zus verwonde met m'n Opinel, hebben we nog 10 min in de schaduw gelegen, een mini siësta zeg maar. En toen waren we weer weg; de horizon tegemoet.

Toen ik deze foto nam, wist ik dat het iets speciaals was voor ons. Hij geeft zeer goed weer wat onze camino voor ons betekent heeft.
1 Overwegend zonnig weer.
2 Het gevoel van eindeloze wegen.
3 Overal pijlen en schelpen waar je niet naast kan kijken.
4 Ons stalen ros dat ons nooit in de steek heeft gelaten.
5 Mijn zus die, echt waar, rechts in de bosjes zit en die bosjes waren dus ook zeer belangrijk.

Om 2 h bereikten we Frómista, ons vooropgesteld einddoel. We keken mekaar aan, overlegden even en hebben er nog 20 km bijgedaan tot in Carrión de los Condes. Zalig gewoon! De eerste albergue die we tegenkwamen was volzet. Dus op naar de volgende en nu zitten we bij de nonnekes. Het inschrijven van onze namen is toch altijd weer moeilijk voor de Spanjaarden. Bovendien heeft het Vlaams Genootschap het ongewild nog moeilijker gemaakt voor hen door vóór onze namen “de heer” en “Mevrouw” te zetten in onze stempelboekjes. Daardoor noemde mijn zus vandaag Mevrouw Heremans en ik was Heremans de Pul. Inderdaad, zonder a in m'n voornaam. Ik had in mijn beste Spaans uitgelegd dat “heer” “señor” was, maar van dat lidwoord had ik niets gezegd. Waarom die “a” uit mijn voornaam gevallen was, daar had ik het raden naar. Misschien moeten we in het vervolg zelf onze namen maar invullen.
Een internetverbinding hebben de nonnekes alleen met Hierboven denk ik, dus zal het vandaag weer een SMS-je worden. Het kan niet alle dagen kermis zijn.

¡Hasta luego!
Paul & Liliane

Dag 20
63,5 km totaal: 1725 km
Belorado - Burgos
Albergue municipal calle Fernan Gonzalez 28
Te laat gezien gisterenavond dat er in Belorado een albergue was van Bikiline, aangeraden door Tomas. Ook in de onze was alles ok. Buiten de aardappelen die volgens ons nogal zout waren en de wijn die we aan de tafel ernaast hebben gegeven. Die hebben er plezier aan beleefd.
De rit van gisteren was nog niet helemaal verteerd en daarom hebben we voor Burgos gekozen. Maar 60 km van Belorado en ook na Burgos moesten we nog een heel eind verder rijden om een albergue te vinden. Dat komt omdat onze route soms afwijkt van die van de wandelaars en daarop vindt je nu net de meeste albergues. Prachtige landschappen gezien vandaag en ook tot net boven de 1000 m geklommen.


We hebben ook al een paar van die typische kerktorens gezien waar dan ook nog een ooievaar op nesteld. Tien minuten heb ik gewacht tot de ooievaar z' n hoofd in de juiste richting wou draaien voor een foto, maar tevergeefs. Hij wou niet meewerken. Af en toe kruisten we de drukke N 120 en daar zijn ook voordelen aan. We reden langs een bar waar 2 Nederlandse fietsers net een koffie hadden gedronken aan 1 euro. Ook een Vlaams koppel met mobilhome bemande hetzelde terrasje.


Wij dus ook. Je moest ons zien zitten, echte pelgrims ;-) In de zon (25 gr), op een terrasje en met een koffie. St Jacob zal het ons wel vergeven.
Net na de middag reden we dan Burgos binnen door een soort park waar een mooi fietspad doorheen liep. In dat park hebben we nog even geluncht: droog brood met kaas en( of) salami. Daarbij nog lekker water uit de drinkbus en we konden weer verder.
In de stad zelf kwamen we aan een fontein en daarachter verscheen de kathedraal in al haar pracht.




Meer dan een foto waard en straks nog even langs lopen dus. We opteerden voor de albergue municipal en werden positief verrast. Groot, redelijk nieuw(2008) ruime half afgeschermde stapelbedden met nachtlichtje en extra stopcontact per bed.



Ook een betalende(1 euro) safe was aanwezig. Gratis wifi, ruime tafels om te ontbijten en koffieautomaat, wasmachines, douche' s en lavabo, dit leek wel het walhalla voor de pelgrim. En dat alles voor 4 euro's per nacht.
Daarnet bij het uitpakken zag ik dat er al een beetje stof op onze regenkledij zat. Houden zo, St Jacob! Nog ongeveer 550 km te gaan en ik begin al spijt te krijgen dat het einde nadert. Mijn zus daarentegen zit in spanning af te wachten of ze kleinzoon Adriaan zijn eerste pasjes zal zien zetten.
Nu nog even de stad in en ...
Hasta luego!
Paul & Liliane