Vandaag 17 september krijg ik een mail met daarin de vraag of ik ervoor kon zorgen dat het verslag van onze rit zo vlug mogelijk doorgestuurd kon worden en liefst niet later dan 17 september. En toen zat ik een beetje met m’n handen in m’n kort geknipte haar. Na rijp beraad met mezelf kwam ik tot de conclusie dat ik dat maar op één manier kon oplossen. En dat is namelijk door zelf een verslagje te schrijven en dat vandaag nog door te sturen naar AnneRoen. Ik weet dat het niet gebruikelijk is dat je een verslag schrijft over je eigen rit. Er is hier immers een plaatselijk gezegde dat gaat als volgt: Eigen stoef stinkt! Maar als ik nu beloof om niet te hard te stoeffen dan zal het ook niet te hard stinken(denk ik). Laat ons(ik en mezelf) er dus maar aan beginnen.
Uiteindelijk hadden we vier inschrijvingen en met ons erbij waren we dus met eeuuhh… 5 tandems oftewel met 10 personen. Wat me wel was opgevallen was dat ik meer afmeldingen dan aanmeldingen had gehad. Zelfs Ortaire belde me en zij dat hij het spijtig vond dat ze er niet bij waren. Eerlijkheidshalve voegde hij eraan toe dat het voornamelijk was omdat ze de koffie en taart zouden missen. Hier is het toch even tijd om mijn lief vrouwtje te bestoeffen. Zij had namelijk zaterdag voor de rit een halve dag in de keuken gestaan om een broodpudding, een appelcake en een rijstsoufflé taart te bakken. Het laatste kreeg mijn persoonlijk voorkeur en er was dan ook al een stuk vermist voor er iemand aanwezig was. Mea culpa, mea culpa.
Het eerste koppel dat toekwam was ook het koppel dat zich als eerste had aangemeld, Freddy & Marijke. Bij hun mail zat een mooie tekening die ik jullie niet wil onthouden en die ook op hun wielertruitjes bleek te pronken.
Bij het KMI had ik buien en plassen gevraagd maar het werd een staalblauwe hemel waaronder we ons in gang trokken. De eerste kilometers kende ik nog uit mijn hoofd maar daarna was het leve de GPS. Ook dit jaar had mijn zus de track getekend en moest ik na een proefrit alleen de kleine foutjes eruit halen. Er was namelijk een punt waar we anders van een brug naar beneden hadden moeten springen met de tandem en dat kan ik niet meer. Herinneren jullie nog twee jaar geleden? Toen brak ik op onze eigen rit ook 4 ribben en sindsdien ben ik een beetje voorzichtiger.
Op grondgebied Bonheiden kwamen we op een fietsstraat, die waarschijnlijk de langste fietsstraat van de provincie Antwerpen is. Ze loopt helemaal tot in Mechelen en aan het station Neckerspoel zijn we de F1 opgegaan. De F1 is de fietsostrade tussen Mechelen en Antwerpen die later waarschijnlijk zal doorgetrokken tot in Brussel. Wat ik niet wist is dat op die F1 een paar boxen staan waar een elektrische fiets in staat. Als je dan pech zou hebben is het de bedoeling dat je een nummer belt waarna je een code krijgt om die box te openen. Jouw fiets gaat vervolgens in de box en na herstelling en betaling kan je de fietsen terug wisselen. Alleen spijtig voor ons dat er nergens een box met een tandem bij is.
In Duffel zijn we gestopt en ben ik aan de overkant van de straat een oplegger gaan knuffelen. Dat vraagt even om verduidelijking denk ik. Onze nieuwe wielertenue was namelijk van de Spar in Schriek en ik had de eigenaar ook een foto beloofd met ons in tenue voor de Spar in Schriek. Van deze knuffel is echter gelukkig geen foto gemaakt omdat niemand wist wat ik van plan was. Alleen mijn zus had natuurlijk wel een vermoeden.
In Kontich kazerne verlieten we de F1 en langs landelijk wegen ging het richting Boechout naar een kasteel. Als baron vond ik dat best leuk om in een kasteel gaan te eten. Alleen klopt dit niet helemaal want de brasserie was gevestigd in wat voorheen het koetshuis was. Dat was niet erg want ik ben dan ook geen echte baron. Alleen als er wat plassen staan krijg ik het hoog in de bol.
De afspraken met brasserie “De Jongste Telg” waren vlot verlopen en alles stond dan ook klaar wanneer we arriveerden. We hadden zelfs de keuze om het dak te laten openen maar de meerderheid koos voor schaduw. Het was daar aangenaam vertoeven en toen de rekening ook nog klopte werd het voor mij nog aangenamer. Dat blijft voor mij een klein trauma. Jullie weten toch nog dat bij de eerste rit die wij organiseerden de rekening niet klopte. Er was ongeveer 25 euro tekort omdat Georgette het geld op tafel had gelegd maar Ortaire had het niet tot bij mij gebracht. Ik heb hen daar later een paar keer aan herinnerd tot ikzelf mijn soepje had vergeten te betalen. Sindsdien zwijg ik daarover in alle talen.
Bij de lunch hebben we ook nog geprobeerd een paar wereldproblemen op te lossen maar het is ons niet gelukt. Trump en Johnson zullen het zelf moeten doen.
Nog steeds onder een stralende zon zijn we dan richting Lier gereden. Onderweg viel het ons op dat er veel volk op de baan was, zowel fietsers, wandelaars alsook wagens. Op een landelijke weg werden we zelfs geïntimideerd door een brede tractor maar uiteindelijk heeft hij zich vriendelijk aan de kant gezet zodat we rustig door konden rijden.
Na een stukje Nete-dijk en nog wat landelijke wegen later kwamen we op een kilometer of twee voor Schriek in de Steenputstraat. Dat is niet zo bijzonder ware het niet dat zich daar ook een fiets en wandelcafé bevond: het Steenputteke. Daar hebben we onze tournee generale genuttigd. We moesten wel binnen gaan zitten want het terras buiten zat overvol. Ook daar klopte de rekening maar of die uit een witte kassa kwam? Oordeel zelf.
Het laatste wapenfeit was dan nog die foto voor de Spar en Jean was zo goed om die te nemen en dezelfde avond nog door te sturen waarvoor mijn dank natuurlijk.
Groetjes uit het verre Schriek,
Baron Paul Von Plassenrijder
P.S. Ortaire, de taarten zijn intussen al op. Ge moet niet meer afkomen.
