Tandemrit Westerlo 31 augustus 2014

De parking van de Carrefour in Voortkapel (Westerlo), daar moesten we zijn. Onmiddellijk wat geschiedenis meegeven: op deze plaats bevond zich vroeger een in de streek welbekende winkel. Namelijk die van Vermeer Thys. Een winkel met ook een meubelafdeling waar ik en mijn vrouw samen onze eerste meubeltjes hebben gekocht. Dat is ondertussen al 41 jaar geleden en ik word er zowaar sentimenteel van terwijl ik dit schrijf.
Peter en Lenny gingen ons gidsen voor hun eerste tandemrit. Van de 12 koppels die zouden meerijden waren wij degenen die het minst ver hadden moeten rijden. Ongeveer 20 km was het voor ons, en dat was minder dan Peter en Lenny zelf. Peter was wel van Westerlo afkomstig maar Lenny had deze “Parel uit de Kempen” (zoals ze het zelf zo mooi verwoorde) ontvoerd naar haar geboortestreek. Ook al hadden wij niet zo ver moeten rijden, toch was ik al vroeg uit de veren. Bij het inladen van de tandem een dag vroeger hadden we gemerkt dat de bagagedrager op 2 plaatsen was afgebroken. De oorzaak van dit alles was waarschijnlijk onze schuiver van 2 weken eerder. Zaterdag had ik geen tijd meer en dus moest ik op zondag morgen die bagagedrager nog demonteren. Het gevolg daarvan was dat we onze voortassen zouden moeten gebruiken om de regenkledij in te stoppen. En die voortassen zouden onderweg nog een gevaarlijke rol spelen.
Klokslag 10 h trokken de toch best wel zenuwachtige Peter en Lenny de meute op gang. Na 50 meter, net na het verlaten van de parking kon de rit voor mij al niet meer stuk. Een grote plas bevond zich recht voor mij en daar wou ik ten volle van genieten. Ik vertraagde zo veel mogelijk en op dat moment vond ik een nieuw woord uit voor de Dikke Van Dale: surplassen.
Spijtig genoeg moesten we verder en niet veel later draaiden we spoorlijn 29 op. Deze voormalige spoorlijn van Herentals naar Aarschot was omgetoverd tot een zeer populair fietspad.

Lijn 29 vroeger
Foto: Eeuwige Reiziger

Lijn 29 nu
Foto: Kosmopol

Tandems moesten wel rekening houden met de steeds terugkerende zigzag-paaltjes. Er is daar wat afgeroepen: “Paaaaaaltjeeeees”, “Téééégeeeen”. Ik dacht zelfs een moment dat we tegen de paaltjes waren. Toen we voor de zoveelste maal een tegenligger ontmoeten liet ik me braaf een beetje afzakken en ging met mijn voorwiel schuin achter onze voorligger rijden. Was ik toch wel vergeten dat er voortassen aan onze tandem hingen zeker. We raakten met onze voortas de achtertas van Nick en Lut en bijna lagen we weer op ons kl**ten. Vermits ‘bijna’ de helft is van ‘niks’ viel het nog mee. Alleen een ietwat verhoogde hartslag was het gevolg. In Aarschot was de hartslag terug normaal maar daar ging Peter verandering in brengen. Hij waarschuwde ons dat we na het doorkruisen van een parkje onze kleinste moesten gebruiken. Onze kleinste versnelling wel te verstaan. Na deze pittige helling kruisten we de Schoonhovendreef. En daar hangt weer wat geschiedenis aan vast. Dit was namelijk de straat waar we ooit Ortaire en Georgette zijn kwijt geraakt. Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel heeft hen toen feilloos naar Haar basiliek geleid en toen we daar vandaag even halt hielden kon Ortaire het bankje nog aanwijzen waar hij op ons had zitten wachten. Peter kocht hier voor ons noppen en pepernoten en we mochten allemaal proeven van deze plaatselijke specialiteiten. Even daarvoor was het beginnen druppelen en de lucht zag er wel dreigend uit maar veel erger dan druppelen zou het niet worden. Peter en Lenny kenden blijkbaar ook het verhaal van de nonnekes en de eieren. Nog niet perfect blijkbaar en daar kwamen die druppels van natuurlijk.
Met ons treintje van 12 tandems zoefden we richting Zichem en weeral kwam er een oude spoorwegbedding aan te pas. Net voorbij de Maagdentoren, die nog steeds in de stijgers staat, kwamen we aan een echt treinspoor. Dat bracht ons recht (letterlijk en figuurlijk) naar Diest. In Diest merkte mijn zus het bankje op waar we ooit nog op gepicknickt hadden. Iemand vroeg Peter op hoeveel km onze lunchplaats zich bevond. Ongeveer 40 km was het twijfelende antwoord en het zouden er ‘ongeveer’ 45 worden. Schaffen was de place to be en een excuus om te stoppen was snel gevonden. Allez, ik bedoel “Het Excuus” natuurlijk.

Foto: Het Excuus

Mijn maag vond het niks te vroeg en voor de verandering kwam de soep eens eerst. Snel ook even gechekt of er gratis Wi-Fi was en inderdaad, zowel voor Telenet en Belgacom klanten. Wat een luxe! Het eten was ook meer dan OK en daarna wordt het altijd even spannend: de rekening. We mochten per koppel aan de toog gaan betalen. Toen iedereen, ook Ortaire, dat gedaan had bleek er één dagsoep niet betaald. Welke onnozelaar zou er nu weer iets vergeten zijn? Wel, die onnozelaar was ikzelf. Het zou een grap van mij kunnen geweest zijn maar dat was het niet. Dus: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.
Toch met een kleine knoop in m’n maag vertrokken we na de lunch richting Schaffen. De regenkledij was opgeborgen in de voortas
(ah ja, die hangen er ook nog aan) en zou daar ook blijven voor de rest van de rit. Plasjes waren er voldoende maar ik merk dat ik een beetje selectiever ben geworden. De plasjes moeten proper water bevatten zodat ik kan zien hoe diep ze ongeveer zijn. Dat heb ik met scha en schande geleerd. Het vliegveld van Schaffen was een welkome afleiding en zodoende vergat ik die knoop vrij snel en kon ik weer genieten van de omgeving en het gezelschap.
De kremmekes in Everbeur waren onze volgende stop. Toch even vertalen voor de mensen die niet van hier zijn. De kremmekes in Everbeur wil gewoon zeggen de ijskreemjes in Averbode. En of ze gesmaakt hebben. Een paar honderd meter verder lag ook de grootste propere plas die ik in mijn leven gezien had en waar ik ook al doorgereden was: de vijver van de abdij in Averbode. Ortaire kan blijkbaar ook gedachten lezen en zij me: “Neen Paul, je mag NIET naar die plas. Hier blijven!!

Mijn favoriete grote plas in Averbode
Foto: hugodillen@telenet.be

Daarna ging het snel, veel te snel naar mijn gevoel. We passeerden Mie Maan, een wieler minnende taverne, om even later langs de achterkant van het kasteel De Merode het gezellige Westerlo binen te rijden.

Kasteel Prins de Merode
Foto: Dirk Couck

We zijn in Westerlo nog een tweede kasteel gepasseerd en dat wist ik nog niet. Na een beetje opzoekwerk vond ik dat het ging over het kasteel van Gravin Jeanne de Merode. Zal wel familie zijn van die andere de Merode zeker.
Bij een stralend zonnetje kwamen we bij de cafetaria van Sporta aan, dat zich net naast de abdij van Tongerlo bevond.

Cafetaria Sporta met op de achtergrond de abdij van Tongerlo
Foto: Street View

En toch had er nog iemand het lef om een “blonde Leffe” te bestellen, ge moet maar durven. Bij een frisse cola, gesponsord door de tandemclub, heb ik nog even zitten mijmeren en terug gedacht aan februari 2011. Toen hebben wij hier in deze cafetaria een lezing bijgewoond van het Vlaamse Compostella Genootschap om daarna in de kerk van de abdij de pelgrimszegen te ontvangen. En of dat geholpen heeft. We zijn nog steeds lid van een gezegende club en ik hoop dat wij dat nog lang mogen blijven.
Peter & Lenny, jullie zijn met grote onderscheiding geslaagd als organisator en nogmaals sorry voor die dagsoep. Ik vrees dat ik dat nog wel een aantal keren op m’n brood zal krijgen.
Alle anderen bedankt om erbij te zijn en heel nederig (die dagsoep hé)groet ik jullie.
Baron Paul Von Plassenrijder

Waar zit Nan?

Zus Liliane is onderweg met de fiets naar Italië. Net voor Trento, dat is haar einddoel.
Op de kaart hieronder kan je ze volgen.



Waar zit Nan weergeven op een grotere kaart

Oostmalle 27 april 2014

Zes jaar geleden, in april 2008, reden wij voor het eerst richting Oostmalle om onze eerste rit samen met de tandemclub te rijden. Een beslissing waar we nog geen minuut spijt van gehad hebben. Behalve die paar keren dat we niet mee konden natuurlijk. Toen en ook nu waren Carl en Liliane onze gastheer en gastvrouw van dienst. Later zou blijken dat er bij Carl een fatsoenlijke hoek af is. Daarom klikt het zo goed tussen ons denk ik. En voor er iemand jaloers zou worden: het klikt met jullie allemaal bij de tandemclub, zelfs met de Nederlanders. Trek dus zelf jullie conclusie.
Dank zij de logistieke steun van de firma J. Penen en Co zijn we weer met alle toeters en bellen ontvangen. Er waren er zelfs een paar die op de mini-camping stonden. Achtentwintig personen, veertien tandems dus bleken vandaag aanwezig te zijn. Er was zelfs een nieuw gezichtje bij: Frieda. Welkom, welkom, welkom! We werden allen voorzien van koffie en nog iets extra. Alleen heeft koffie bij mij een speciaal effect. Dat loopt door zoals een kapotte filter. Maar ook dat was in Oostmalle geen probleem. Eén ding ben ik vergeten te checken, of er gratis Wi-Fi was. Maar zoals u begrijpt had ik mijn handen vol op dat moment.

Klokslag 10 uur, zoals gepland, zijn we vertrokken voor ongeveer 65 km, wat volgens onze GPS 62,3 km bleek te zijn. Na een dikke kilometer in het centrum van Westmalle hadden we onze eerste stop. Niet om er al een trappist te drinken maar om een foto te nemen aan een standbeeld. Een standbeeld van een tandem, en geen gewone ook. Ik heb ze niet geteld maar er zaten vele mannetjes of vrouwtjes op deze tandem. Als mijn geheugen me niet in de steek laat heeft Carl zelfs gezegd dat ze ondertussen een nog langere tandem hebben gebouwd.
Van daaraf ging het inderdaad noordwaarts zoals onze gids had geschreven. Rond Sint Lenaarts, door Brecht en langs het kanaal Dessel-Schoten naar Sint-Job-in-‘t-Goor. Daar veranderde de richting naar het zuiden en bij het anti-tank kanaal kregen we zelfs wat uitleg. ‘Den Grootten Oorlog’ was ook nu, na net 100 jaar, weer even dichtbij. Toch konden we ook genieten van deze mooie omgeving bij dit ongelofelijk droog en warm lenteweertje. Echte gelukzakken zijn wij bij de tandemclub. Of er zijn weer ongelofelijk veel eieren en een paar nonnen aan te pas gekomen.

Foto: Street View

Net voorbij het fort van ‘s-Gravenwezel na 34 km bereikten we onze lunchplaats: ‘Den Inslag’. We waren naar de vroege kant en onze tafels waren zelfs nog bezet door de vorige groep mensen. Toen we een tiental minuten later echt aan tafel konden waren de eerste schotels ook al ter plaatse. Dat was snel! Alleen op de vegetarische pasta’s hebben sommigen even moeten wachten. Kwatongen beweerden dat ze er eerst het vlees nog moesten uithalen. Foei!! Voor de rest was alles in orde: het eten was lekker, gratis Wi-Fi en … zelfs de rekening klopte. Carl was nu ook zijn laatste ei kwijt.
Na de middag ging het nog even zuidwaarts tot aan het fort van Oelegem langs hetzelfde anti-tank kanaal. Vervolgens noordwestwaarts tot in Halle, het ‘nietgesplitstehalle ‘ welteverstaan. Het beloofde Zoersel bos was echt de max. Harde onverharde boswegeltjes, als je begrijpt wat ik bedoel. Naast echte plassen zijn zulke boswegeltjes één van mijn persoonlijke favorieten. Maar ook dit mooie Zoerselbos was veel te snel verleden tijd en net bij het uitrijden ervan passeerden we een straat met de naam ‘Schriekbos’. En nu vind ik het tijd voor een beetje geschiedenis. Niet de echte maar van horen zeggen, van mond tot mond overgeleverd.

Schriekbos

Waar komt die naam ‘Schriekbos’ vandaan? Wel, wijlen mijn vader, en dus ook de vader van mijn zus, heeft het volgende daarover verteld. Ooit waren er mensen van Schriek die verhuisden naar dit mooie bos in Zoersel. Zij openden daar een café met de naam ‘Schriek’. Deze naam is later in de straatnaam verwerkt. Wetenschappelijk is dit allemaal niet, maar ‘onze va’ vertelde dit alsof hij die mensen zelf nog gekend had.
Onze mooie lente-rit zat er bijna op. We naderden voor de tweede maal vandaag Westmalle. Nog één bezienswaardigheid kwam op ons pad. De abdij van Westmalle waar paterkes een werk van barmhartigheid beoefenen: de dorstigen laven. Net vóór de abdij kruisten we een straat met de naam ‘Nooitrust’. Ja, en dan, weer geschiedenis? Jawel, maar niet over Schriek maar over den kleine baron.

Foto: 'Rondreis door Westmalle'

Verderop in die straat bevond zich vroeger een sanatorium voor tuberculosepatiënten: ‘Lizzie Marsily’. Momenteel is het een RVT(rust en verzorgingstehuis).
In dat sanatorium (trouwens ingehuldigd in 1920 door koningin Elisabeth, zie foto hierboven) ben ik ondanks de straatnaam toch tot rust gekomen en genezen van die droge plek op mijn long zoals ze dat toen noemden. Mij resten slechts een paar heel vage herinneringen en twee foto’s uit die tijd.

Den baron, 5-6 jaar oud(dit was nog geen selfie)
Deze foto is op het domein van het sanatorium genomen.

Café Trappisten, eindelijk werden de dorstigen gelaafd op kosten van de club en met de zegen van de paters.

Foto: Jos Van de Velde

Mijn zus en ik hebben daar smakelijk een Kriekje van Lindemans gedronken. ‘k Weet het, het is ironisch maar wij lusten geen echt bier. Er waren nog genoeg anderen die het werk van de paterkes wel wisten te waarderen.
Gelaafd en zeker gezegend konden we als epiloog de laatste 5 km aanvangen terug naar de parking van de firma J. Penen en Co. Daar wachtte onze heilige koe die ons huiswaarts moest brengen. Maar niet zonder eerst onze gidsen van vandaag, Carl en Liliane, te bedanken voor deze mooie dag en mooie rit. De anderen bedankt voor het aangename gezelschap.
Wij kijken al uit naar 2058, ons gouden jubileum bij de tandemclub.

Tot de volgende allemaal,
Den Baron en z’n Barones, Paul en Liliane von Plassenrijder
Grasheideweg 25
2223 Schriek
tel: 015/23 54 62
GSM: +32(0)496 37 61 40
heremans@belgacom.net

Gullegem 26 januari 2014

De avond voor de wandeling hadden we nog bezoek gehad van onze oudste dochter en haar nieuwe vriend. Toen de wandeling ter sprake kwam en ik vertelde dat we gingen ‘wandelen met de tandemclub’ kreeg ik voor de tweede maal in mijn leven zo’n vreemde meewarige blik van de nieuwe vriend. Diezelfde blik had ik ook gekregen van iemand die het verkeer stond te regelen in Huldenberg toen we onderweg waren naar Overijse om samen met Herman te gaan wandelen. Ik had die man toen ook gezegd dat wij gingen ‘wandelen met de tandemclub’ en zodoende herkende ik nu diezelfde blik weer. Nu zijn er wel meer mensen die vinden dat er bij den baron een hoekje af is maar met de nieuwe vriend wou ik toch een min of meer normale start nemen. Na vijf minuten uitleg keek hij dus terug normaal naar mij.

De volgende morgen kon ik dus met een gerust gemoed vertrekken, mijn zus opladen en richting Gullegem zoeven. Volgens Tommeke 145 km en een uur en 40 minuten rijden. Toen we een bord passeerden waarop stond, ‘ Welkom in West-Vlaanderen’, grapte ik nog tegen mijn zus dat we de taalgrens passeerden. De “g” naar omlaag wordt een “g” naar omhoog (een “h” dus) en omgekeerd. Ik vond dat hoed.

Het stukje van net na de middag ontbreekt wegens GPS niet opgezet.

Driemasten was de place2be en dat bereikten we ook enige tijd later zonder noemenswaardige problemen. Deze wandeling was georganiseerd door 3 tandemkoppels: Rik & Marleen, Eric & Marianne en Patrick en Greet. Wat kon er dus organisatorisch misgaan? Bovendien had Marianne tegen iemand gezegd dat het meestal verharde wegen waren. Als ik dat had geweten had ik mijn sandalen meegebracht maar achteraf zou toch blijken dat dit niet zo’n goed idee zou geweest zijn.
Iedereen begroeten en onze beste wensen overmaken is altijd prettig maar zeker na een winterstop. Het misverstand over de Vlaamse kalender in de dubbelop zou ook in orde komen hoorde ik. Bovendien werden we bij Rik en Marleen ook nog getrakteerd op koffie en taart en waren we er dus volledig klaar voor.
Voor de middag was ons ongeveer 6 km belooft. Aangezien we 2 km meer hebben gekregen hoor je mij zeker niet klagen. En toch gaat dit altijd zeer snel. Ik had zelfs de gelegenheid niet om met iedereen een praatje te maken maar na en tijdens de lunch was er ook nog wel tijd om bij te kletsen. Ook de wegen waren meestal verhard en zodoende kwam El Charro al snel in ons vizier.

Foto: streetview

Nieuwsgierig naar wat El Charro nu eigenlijk betekent heb ik dat even opgezocht. Ofwel is het iemand uit Salamanca ofwel is het een Mexicaanse ruiter. Na het zien van die mooie hoed op de zijgevel ga ik voor de Mexicaanse ruiter. Onze menukeuze was op voorhand doorgegeven en ik wist zelfs nog wat ik besteld had: lasagne. Mijn zus had hutsepot besteld en dat bleek in onze groep veel gevraagd. Er waren zelfs twee varianten hutsepot: met en zonder (worst). Voor de tweede maal die dag moest ik aan de wandeling met Herman denken. In dat verslag toen heb ik ook nogal geworsteld met “met en zonder”. Zo kwam het gesprek vanzelf op eten, diëten en koken terecht. Als enige man tussen vier vrouwen wist ik me net staande te houden. Jullie weten het misschien nog niet maar ik kan zelfs een ei koken en op dieet ben ik ook een beetje. Ik snij namelijk de gaten uit de kaas, dat scheelt.
Tijdens de lunch komen steeds dezelfde 2 vragen bij mij op. Is er gratis Wi-Fi in de WC en zou de rekening kloppen? Op de eerste vraag moet ik spijtig genoeg negatief antwoorden. Alhoewel er op de plaats waar ik zat, tegen de muur, wel een zwak Wi-Fi-signaal was, waarschijnlijk van de buren. Dan de vraag van 1 miljoen; de rekening. Eric, de schatbewaarder, wachtte geduldig af tot iedereen z’n rekening vereffent had. Voor hij zelfs de rekening gehad had, zag hij dat er iets niet klopte. Een muntstuk dat erg op een 2 euro stuk geleek was tot bij Eric gebracht. Hij had echter niet gezien wie het had gebracht. Met de hand op het hart kan ik hier zeggen dat ik het zeker niet was. Gewoon omdat ik NIET betaald heb. Mijn zus had betaald. En ik denk dat de dader het zelf ook niet gezien had. Ik heb achteraf namelijk wat opzoekwerk verricht en heb aan Gust Google een paar vraagjes gesteld. Oordeel zelf.

Thaise munt van 10 bath

De baht was sinds de Tweede Wereldoorlog gekoppeld aan de Amerikaanse dollar in een verhouding van 1 dollar = 20 baht. Door inflatie moest de verhouding sindsdien enige keren worden aangepast, maar tegenwoordig ligt deze bij ongeveer 1 dollar = 32 baht.
Bij de invoering van de euro bleek in december 2001, dat de muntstukken van 10 baht en van 2 euro sterk op elkaar lijken, zo sterk zelfs dat sommige automaten geen onderscheid konden maken.
Bron: Wikipedia

Ondanks deze mini-fraude klopte de rekening en konden we verder zonder de afwas zelf te moeten doen.
Voor de middag waren we noordwaarts gewandeld en na de middag ging het zuidwestwaarts. Dat is de richting vanwaar gewoonlijk de nattigheid komt. Gelukkig kwam ze nu eens niet van boven maar van beneden. In het provinciedomein Bergelen was de natuur zeer mooi, maar de grond was ook zeer drassig na de laatste regenperiode. Die meestal verharde wegen van Marianne waren door de te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar helemaal ontdooid. En alhoewel ik persoonlijk plassen verkies kwam dit toch al enigszins in de buurt. Al keuvelend ploeterden we door de Vlaamse klei terug richting Gullegem. Op facebook doet iedereen dat ook. Alleen doen wij het zoals vroeger. We praten echt met mekaar, maken vrienden en “liken’ elkaar. Ongepaste verhalen heb ik ook niet gehoord en na weer een km extra bereikten we café De Merlijn in de Bissegemstraat.

Foto: streetview

Na het nuttigen van het door de tandemclub gesponsorde drankje zou je dan denken: dit is het einde van deze mooie dag. Normaal zouden we met de wagen terug tot bij Rik en Marleen thuis gebracht worden. Een deel van de groep heeft dit ook gedaan en van deze mensen hadden we al afscheid genomen. Een paar diehards hebben die dikke km die ons restte nog te voet gedaan. Het was beginnen regenen en zodoende kon ik mijn modderige schoenen nog enigszins proper maken door mijn hobby te beoefenen. Als kind mocht ik niet door plassen lopen. Nu wel dus en zelfs mijn zus kon me niet tegenhouden maar had er verder ook geen last van. Op de tandem is dat soms wel anders.
Die paar diehards hebben dan ook nog bij Marleen helpen opruimen. De rest van de taart enzovoort, je weet wel. En toen toverde Rik nog een wit konijn uit z’n hoge hoed. Hij had namelijk een cadeautje voor Georgette. Iets dat ze mocht testen. Voor de rest ga ik daar nu niets over zeggen. Maar ik hoop samen met jullie dat we volgende keer uitleg krijgen van Georgette in geuren en kleuren. Een reden om de volgende keer ook te komen.
De drie inrichtende koppels krijgen van mij een dikke duim en alle aanwezigen bedankt om er bij te zijn.

Groetjes van baron Von Plassenrijder en z’n barones
Heremans Paul & Liliane
Grasheideweg 25
2223 Schriek
tel: 015/23 54 62
GSM: +32(0)496 37 61 40
heremans@belgacom.net