zaterdag 3 mei 2014

Oostmalle 27 april 2014

Zes jaar geleden, in april 2008, reden wij voor het eerst richting Oostmalle om onze eerste rit samen met de tandemclub te rijden. Een beslissing waar we nog geen minuut spijt van gehad hebben. Behalve die paar keren dat we niet mee konden natuurlijk. Toen en ook nu waren Carl en Liliane onze gastheer en gastvrouw van dienst. Later zou blijken dat er bij Carl een fatsoenlijke hoek af is. Daarom klikt het zo goed tussen ons denk ik. En voor er iemand jaloers zou worden: het klikt met jullie allemaal bij de tandemclub, zelfs met de Nederlanders. Trek dus zelf jullie conclusie.
Dank zij de logistieke steun van de firma J. Penen en Co zijn we weer met alle toeters en bellen ontvangen. Er waren er zelfs een paar die op de mini-camping stonden. Achtentwintig personen, veertien tandems dus bleken vandaag aanwezig te zijn. Er was zelfs een nieuw gezichtje bij: Frieda. Welkom, welkom, welkom! We werden allen voorzien van koffie en nog iets extra. Alleen heeft koffie bij mij een speciaal effect. Dat loopt door zoals een kapotte filter. Maar ook dat was in Oostmalle geen probleem. Eén ding ben ik vergeten te checken, of er gratis Wi-Fi was. Maar zoals u begrijpt had ik mijn handen vol op dat moment.

Klokslag 10 uur, zoals gepland, zijn we vertrokken voor ongeveer 65 km, wat volgens onze GPS 62,3 km bleek te zijn. Na een dikke kilometer in het centrum van Westmalle hadden we onze eerste stop. Niet om er al een trappist te drinken maar om een foto te nemen aan een standbeeld. Een standbeeld van een tandem, en geen gewone ook. Ik heb ze niet geteld maar er zaten vele mannetjes of vrouwtjes op deze tandem. Als mijn geheugen me niet in de steek laat heeft Carl zelfs gezegd dat ze ondertussen een nog langere tandem hebben gebouwd.
Van daaraf ging het inderdaad noordwaarts zoals onze gids had geschreven. Rond Sint Lenaarts, door Brecht en langs het kanaal Dessel-Schoten naar Sint-Job-in-‘t-Goor. Daar veranderde de richting naar het zuiden en bij het anti-tank kanaal kregen we zelfs wat uitleg. ‘Den Grootten Oorlog’ was ook nu, na net 100 jaar, weer even dichtbij. Toch konden we ook genieten van deze mooie omgeving bij dit ongelofelijk droog en warm lenteweertje. Echte gelukzakken zijn wij bij de tandemclub. Of er zijn weer ongelofelijk veel eieren en een paar nonnen aan te pas gekomen.
Foto: Street View

Net voorbij het fort van ‘s-Gravenwezel na 34 km bereikten we onze lunchplaats: ‘Den Inslag’. We waren naar de vroege kant en onze tafels waren zelfs nog bezet door de vorige groep mensen. Toen we een tiental minuten later echt aan tafel konden waren de eerste schotels ook al ter plaatse. Dat was snel! Alleen op de vegetarische pasta’s hebben sommigen even moeten wachten. Kwatongen beweerden dat ze er eerst het vlees nog moesten uithalen. Foei!! Voor de rest was alles in orde: het eten was lekker, gratis Wi-Fi en … zelfs de rekening klopte. Carl was nu ook zijn laatste ei kwijt.
Na de middag ging het nog even zuidwaarts tot aan het fort van Oelegem langs hetzelfde anti-tank kanaal. Vervolgens noordwestwaarts tot in Halle, het ‘nietgesplitstehalle ‘ welteverstaan. Het beloofde Zoersel bos was echt de max. Harde onverharde boswegeltjes, als je begrijpt wat ik bedoel. Naast echte plassen zijn zulke boswegeltjes één van mijn persoonlijke favorieten. Maar ook dit mooie Zoerselbos was veel te snel verleden tijd en net bij het uitrijden ervan passeerden we een straat met de naam ‘Schriekbos’. En nu vind ik het tijd voor een beetje geschiedenis. Niet de echte maar van horen zeggen, van mond tot mond overgeleverd.
Schriekbos

Waar komt die naam ‘Schriekbos’ vandaan? Wel, wijlen mijn vader, en dus ook de vader van mijn zus, heeft het volgende daarover verteld. Ooit waren er mensen van Schriek die verhuisden naar dit mooie bos in Zoersel. Zij openden daar een café met de naam ‘Schriek’. Deze naam is later in de straatnaam verwerkt. Wetenschappelijk is dit allemaal niet, maar ‘onze va’ vertelde dit alsof hij die mensen zelf nog gekend had.
Onze mooie lente-rit zat er bijna op. We naderden voor de tweede maal vandaag Westmalle. Nog één bezienswaardigheid kwam op ons pad. De abdij van Westmalle waar paterkes een werk van barmhartigheid beoefenen: de dorstigen laven. Net vóór de abdij kruisten we een straat met de naam ‘Nooitrust’. Ja, en dan, weer geschiedenis? Jawel, maar niet over Schriek maar over den kleine baron.
Foto: 'Rondreis door Westmalle'

Verderop in die straat bevond zich vroeger een sanatorium voor tuberculosepatiënten: ‘Lizzie Marsily’. Momenteel is het een RVT(rust en verzorgingstehuis).
In dat sanatorium (trouwens ingehuldigd in 1920 door koningin Elisabeth, zie foto hierboven) ben ik ondanks de straatnaam toch tot rust gekomen en genezen van die droge plek op mijn long zoals ze dat toen noemden. Mij resten slechts een paar heel vage herinneringen en twee foto’s uit die tijd.
Den baron, 5-6 jaar oud(dit was nog geen selfie)
Deze foto is op het domein van het sanatorium genomen.

Café Trappisten, eindelijk werden de dorstigen gelaafd op kosten van de club en met de zegen van de paters.
Foto: Jos Van de Velde

Mijn zus en ik hebben daar smakelijk een Kriekje van Lindemans gedronken. ‘k Weet het, het is ironisch maar wij lusten geen echt bier. Er waren nog genoeg anderen die het werk van de paterkes wel wisten te waarderen.
Gelaafd en zeker gezegend konden we als epiloog de laatste 5 km aanvangen terug naar de parking van de firma J. Penen en Co. Daar wachtte onze heilige koe die ons huiswaarts moest brengen. Maar niet zonder eerst onze gidsen van vandaag, Carl en Liliane, te bedanken voor deze mooie dag en mooie rit. De anderen bedankt voor het aangename gezelschap.
Wij kijken al uit naar 2058, ons gouden jubileum bij de tandemclub.

Tot de volgende allemaal,
Den Baron en z’n Barones, Paul en Liliane von Plassenrijder
Grasheideweg 25
2223 Schriek
tel: 015/23 54 62
GSM: +32(0)496 37 61 40
heremans@belgacom.net

Geen opmerkingen:

Een reactie posten