Wandeling Hullehem 9 februari 2020

Vorige week dinsdag stond er in Het Laatste Nieuws een artikel met de naam: West Vlaanderen schaft officieel de letter G af. Het was eigenlijk reclame voor het weekblad Humo met een knipoog naar Fake News. Eigenlijk was ik van plan om nog even door te gaan in het Westvlaams maar m’n autocorrectie deed zo moeilijk dat ik dat snel opgegeven heb. Hij was zo in de war dat hij zelfs voorstelde om de naam van het weekblad Humo te veranderen in Gumo.
Ging dit verslag niet over een wandeling dan? Ja, maar als ik ’s middags het Gullegemse clubje tegen mekaar hoorde praten moest ik toch aan dat bewuste artikel denken.
Henoeg hezeverd en terug naar de wandeling. Deze was al een tijdje gepland door Eric & Marianne maar de storm, die was niet voorzien. Die kregen we erbij als bonus. Regen en rukwinden tot 110 km per uur, dat was een flauw afkooksel van de storm vorig jaar waar we met een paar “die hards” doorgefietst waren. Eric heeft me zelfs gebeld om te vragen of we wel kwamen. Natuurlijk wel, als er plassen voorspelt zijn ben ik niet weg te slaan. Jullie wiste al dat ik er graag doorrijd maar nu was het wandelen. Geen probleem voor mij want ik ben m’n kleindochter ook al aan het opleiden om door plassen te lopen. Alleen moet ik nu eens gaan nadenken over een nieuwe naam voor mezelf. Plassenrijder klopt dan niet meer hé. Hebben jullie geen idee voor een naam voor iemand die over water loopt? Nee…? Echt niemand…?

Klolslag 9h30 arriveerden we bij “Irma’s Feest- en Koffiehuis” en we waren lang niet de eersten wat niet gebruikelijk is voor mij. Misschien had de wind ons toch een beetje parten gespeeld onderweg. Na de gebruikelijke begroetingen, kussen, nieuwjaarswensen en het gebruik van de sanitaire faciliteiten waren we allemaal klaar om het gevecht(je) met de wind aan te gaan. Zoals je op boven gaande foto kan zien waren sommigen zeer goed voorbereid.
De start van de wandeling lag echter net buiten het centrum van Gullegem en we moesten dus nog even de auto in om daar te geraken.

Met z’n vijftienen konden we dan eindelijk van start gaan. Keuvelend langs(West)Vlaamse wegen begonnen we aan de ons beloofde 7 kilometers. En door dat keuvelen lijkt het elke keer veel te snel te gaan. We hadden zelfs niet met iedereen een praatje gemaakt toen we om 11h30 terug aan onze wagens waren. Voor onze lunch moesten we per wagen terug naar het centrum en Eric had gezegd dat we moesten parkeren aan het kerkhof. Het restaurant-café lag maar 100m verder aan het ronde punt. De “Gouden Bank” verwachte ons en we hadden een zaaltje ter onze beschikking op het eerste verdiep. Dit pand was een historisch en geklasseerd gebouw waar vroeger nog recht werd gesproken, een soort rechtbank dus. Tegenwoordig was het de plaats bij uitstek om als vereniging te vergaderen, iets te eten of gewoon een pint te pakken. De laatste tweedingen hebben wij dan ook gedaan. Ik bestelde mezelf een frisse cola zero en er werd een Westmalle voor m’n neus gezet. Toen ik vroeg of Westmalle nu ook al een zero had werd de vergissing ingezien en verholpen. De rest van de maaltijd kwam ook vrij snel behalve voor Rik. Die heeft even moeten wachten. Mijn portie was al op en die van Carl was te groot en toen stelde ik voor aan Carl om zijn overschot aan Rik te geven. Die ging daar onmiddellijk op in en toen hebben we daar smakelijk om gelachen. Een paar tellen later kwam dan de juiste schotel voor Rik en was alles weer in orde. Het smaakte ons allemaal en dus wil ik daar nog wel eens terugkomen. Als nu de rekening ook nog zou kloppen was alles geslaagd. Ik bevond me aan tafel naast Eric en zag dus iedereen komen betalen. Het leek alsof hij niet zou toekomen, maar ik had over het hoofd gezien dat Eric zelf nog moest betalen. Mijn paniek was dus ongegrond.

Na de middag was het de bedoeling om in het Provinciaal Domein Bergelen nog een wandeling te doen. Storm Ciara had echter roet in het eten gegooid en zodoende was het domein afgesloten. Niet getreurd, ook daar had Eric een oplossing voor. Hij toverde een vervang-wandeling uit z’n hoge hoed en weg waren we. Ondanks het feit dat een paar koppels forfait hadden gegeven na de middag wegens andere verplichtingen hadden we nog stof genoeg om over te praten met de overgeblevenen. Een rukwind heeft me wel bijna m’n evenwicht doen verliezen en daarbij kwam ik bijna in een gracht terecht. Maar zoals jullie wellicht wel weten: bijna is de helft van niks!
Het silhouet van” Irma’s Feest- en koffiehuis “ doemde veel te snel weer op. Er restte ons alleen nog iets te drinken op de goede afloop van deze prachtige dag.
Een paar bedankjes zijn natuurlijk ook op z’n plaats en die gaan naar:
Iedereen die erbij was
Eric & Marianne voor de mooie wandeling
Miguel de huisfotograaf
En speciaal voor Ortaire & Georgette om er weer bij te zijn na een paar maanden afwezigheid. Ik benoem jullie hierbij plechtig tot gouden ereleden voor het leven.
Aan iedereen nog een gezond jaar toegewenst en tot de volgende.
Baron Paul Von Waterloper(éénmalig)

Tandemrit 15 september in Schriek

Vandaag 17 september krijg ik een mail met daarin de vraag of ik ervoor kon zorgen dat het verslag van onze rit zo vlug mogelijk doorgestuurd kon worden en liefst niet later dan 17 september. En toen zat ik een beetje met m’n handen in m’n kort geknipte haar. Na rijp beraad met mezelf kwam ik tot de conclusie dat ik dat maar op één manier kon oplossen. En dat is namelijk door zelf een verslagje te schrijven en dat vandaag nog door te sturen naar AnneRoen. Ik weet dat het niet gebruikelijk is dat je een verslag schrijft over je eigen rit. Er is hier immers een plaatselijk gezegde dat gaat als volgt: Eigen stoef stinkt! Maar als ik nu beloof om niet te hard te stoeffen dan zal het ook niet te hard stinken(denk ik). Laat ons(ik en mezelf) er dus maar aan beginnen.
Uiteindelijk hadden we vier inschrijvingen en met ons erbij waren we dus met eeuuhh… 5 tandems oftewel met 10 personen. Wat me wel was opgevallen was dat ik meer afmeldingen dan aanmeldingen had gehad. Zelfs Ortaire belde me en zij dat hij het spijtig vond dat ze er niet bij waren. Eerlijkheidshalve voegde hij eraan toe dat het voornamelijk was omdat ze de koffie en taart zouden missen. Hier is het toch even tijd om mijn lief vrouwtje te bestoeffen. Zij had namelijk zaterdag voor de rit een halve dag in de keuken gestaan om een broodpudding, een appelcake en een rijstsoufflé taart te bakken. Het laatste kreeg mijn persoonlijk voorkeur en er was dan ook al een stuk vermist voor er iemand aanwezig was. Mea culpa, mea culpa.
Het eerste koppel dat toekwam was ook het koppel dat zich als eerste had aangemeld, Freddy & Marijke. Bij hun mail zat een mooie tekening die ik jullie niet wil onthouden en die ook op hun wielertruitjes bleek te pronken.

De gelijkenis is treffend. Je kan zo zien dat ze op een Koga Twintraveler rijden. Met ons erbij was het toen al ‘fun for four’ en bij de volgende aanmelding maakt ik een tikfout. Het had ‘fun for six’ moeten zijn maar het werd iets anders. Aan jullie om uit te zoeken wat die tikfout was. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk hadden we ‘pret voor tien’.
Bij het KMI had ik buien en plassen gevraagd maar het werd een staalblauwe hemel waaronder we ons in gang trokken. De eerste kilometers kende ik nog uit mijn hoofd maar daarna was het leve de GPS. Ook dit jaar had mijn zus de track getekend en moest ik na een proefrit alleen de kleine foutjes eruit halen. Er was namelijk een punt waar we anders van een brug naar beneden hadden moeten springen met de tandem en dat kan ik niet meer. Herinneren jullie nog twee jaar geleden? Toen brak ik op onze eigen rit ook 4 ribben en sindsdien ben ik een beetje voorzichtiger.
Op grondgebied Bonheiden kwamen we op een fietsstraat, die waarschijnlijk de langste fietsstraat van de provincie Antwerpen is. Ze loopt helemaal tot in Mechelen en aan het station Neckerspoel zijn we de F1 opgegaan. De F1 is de fietsostrade tussen Mechelen en Antwerpen die later waarschijnlijk zal doorgetrokken tot in Brussel. Wat ik niet wist is dat op die F1 een paar boxen staan waar een elektrische fiets in staat. Als je dan pech zou hebben is het de bedoeling dat je een nummer belt waarna je een code krijgt om die box te openen. Jouw fiets gaat vervolgens in de box en na herstelling en betaling kan je de fietsen terug wisselen. Alleen spijtig voor ons dat er nergens een box met een tandem bij is.
In Duffel zijn we gestopt en ben ik aan de overkant van de straat een oplegger gaan knuffelen. Dat vraagt even om verduidelijking denk ik. Onze nieuwe wielertenue was namelijk van de Spar in Schriek en ik had de eigenaar ook een foto beloofd met ons in tenue voor de Spar in Schriek. Van deze knuffel is echter gelukkig geen foto gemaakt omdat niemand wist wat ik van plan was. Alleen mijn zus had natuurlijk wel een vermoeden.
In Kontich kazerne verlieten we de F1 en langs landelijk wegen ging het richting Boechout naar een kasteel. Als baron vond ik dat best leuk om in een kasteel gaan te eten. Alleen klopt dit niet helemaal want de brasserie was gevestigd in wat voorheen het koetshuis was. Dat was niet erg want ik ben dan ook geen echte baron. Alleen als er wat plassen staan krijg ik het hoog in de bol.
De afspraken met brasserie “De Jongste Telg” waren vlot verlopen en alles stond dan ook klaar wanneer we arriveerden. We hadden zelfs de keuze om het dak te laten openen maar de meerderheid koos voor schaduw. Het was daar aangenaam vertoeven en toen de rekening ook nog klopte werd het voor mij nog aangenamer. Dat blijft voor mij een klein trauma. Jullie weten toch nog dat bij de eerste rit die wij organiseerden de rekening niet klopte. Er was ongeveer 25 euro tekort omdat Georgette het geld op tafel had gelegd maar Ortaire had het niet tot bij mij gebracht. Ik heb hen daar later een paar keer aan herinnerd tot ikzelf mijn soepje had vergeten te betalen. Sindsdien zwijg ik daarover in alle talen.
Bij de lunch hebben we ook nog geprobeerd een paar wereldproblemen op te lossen maar het is ons niet gelukt. Trump en Johnson zullen het zelf moeten doen.
Nog steeds onder een stralende zon zijn we dan richting Lier gereden. Onderweg viel het ons op dat er veel volk op de baan was, zowel fietsers, wandelaars alsook wagens. Op een landelijke weg werden we zelfs geïntimideerd door een brede tractor maar uiteindelijk heeft hij zich vriendelijk aan de kant gezet zodat we rustig door konden rijden.
Na een stukje Nete-dijk en nog wat landelijke wegen later kwamen we op een kilometer of twee voor Schriek in de Steenputstraat. Dat is niet zo bijzonder ware het niet dat zich daar ook een fiets en wandelcafé bevond: het Steenputteke. Daar hebben we onze tournee generale genuttigd. We moesten wel binnen gaan zitten want het terras buiten zat overvol. Ook daar klopte de rekening maar of die uit een witte kassa kwam? Oordeel zelf.

Dit stond op de achterkant van hun business card . Hopelijk neemt de administratie van de club hier genoegen mee.
Het laatste wapenfeit was dan nog die foto voor de Spar en Jean was zo goed om die te nemen en dezelfde avond nog door te sturen waarvoor mijn dank natuurlijk.

Alle aanwezigen bedankt om erbij te zijn. En dat waren: Freddy & Marijke, Daniël en Frida, Dick en Peta en Jean en Jetje. Ook mijn zus natuurlijk die al jaren m’n grappen en grollen doorstaat. Maar deze keer heeft ze me toch terug gepakt. Ze heeft namelijk onderweg de assistentie afgezet als protest!
Groetjes uit het verre Schriek,
Baron Paul Von Plassenrijder
P.S. Ortaire, de taarten zijn intussen al op. Ge moet niet meer afkomen.

Verslag Tandemtocht Binche D.D. 23 april 2017

Twee weken op voorhand had ik mijn Frans nog wat opgepoetst. Je weet wel: je, tu, il, nous, vous, c’est tout. We werden verwacht in Binche, de Waalse tegenhanger van Aalst zeg maar. Ik verwachte dan ook minstens één Gille van Binche op de parking naast het station.

Foto: Wikipedia door Jean-Pol GRANDMONT - Eigen werk, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=24599737

Het werd echter de Polle van Halle. In dit geval was dat nog beter want hij was onze gids van vandaag. Was hij vorig jaar nog op de solo fiets, dit jaar was hij met de tandem en wel met speciale assistentie: de beroemde Carinne. Een geluk dat wij ook assistentie hadden, tenminste de eerste 70 km. Maar daarover straks meer.
Na de gebruikelijke knuffels en kusjes zijn we uiteindelijk met 6 tandems vertrokken, na nog even wild te hebben geplast op de parking. Ik hoop daar geen beelden van te zien op de sociale media(dit is een vriendelijk doch dringend verzoek). We reden naar het zuiden want daar ligt Frankrijk. In de voormiddag ging het een heel eind over de RAVeL L108. En waar stond RAVeL ook al weer voor?
RAVeL is de afkorting van Réseau Autonome de Voies Lentes, een Waals programma om autonome paden voor langzaam verkeer ter beschikking te stellen. Het gaat om een welbepaald soort trage wegen, bestemd voor (duo)fietsers, wandelaars, skaters, ruiters enz. Wikipedia
Deze L108 was vroeger een treinspoor geweest wat dus wil zeggen dat het niet te steil bergop of bergaf ging. Wij waren daar blij mee. Toch waren er momenten dat onze assistentie er de brui aan gaf omdat we sneller dan 28 per uur reden. De verhalen over Carinne bleken dus wel degelijk een grond van waarheid te bezitten.

Foto: mijne laptop

Halverwege de voormiddag bogen we dan af naar het Westen en volgden we even de Samber. Ongemerkt gingen we de grens met Frankrijk over. We merkten het pas toen we ineens allemaal Franse nummerplaten op de wagens zagen. Ook de Fransen zijn vriendelijk want bij de meeste passages hoorden we telkens een welgemeende “Bonjououour”. Eén keer dacht ik nog dat een man me een kusmondje toewierp maar dat was dus die “jououour” die hij met z’n mond vormde.
De Polle van Halle had ons verwittigd dat we een tweetal kilometer over een “national “zouden rijden omdat het alternatief te slecht was om over te rijden. Dat was dus de N2, althans in Frankrijk , want die liep door in België en dan komt er BTW bij en wordt dat ineens de N6. Van daaruit was het niet zo ver meer naar onze lunchplaats: La Gognisienne. Nu had ik thuis vertelt dat we naar Frankrijk gingen rijden en ook nog eten. En dat was ook zo. Maar groot was mijn verbazing toen ik achteraf de track bekeek. Onze lunchplaats lag pal op de grens. De Franse kant heette ‘Rue de la Libération’ en daar lag het restaurant. De andere en dus Belgische kant heette ‘Rue du Roi Albert 1er’.
We waren 5 minuutjes te vroeg om binnen te kunnen maar werden daarna vriendelijk uitgenodigd in de veranda met uitzicht op de Place de la République. Toen ze met de borden kwamen heb ik nog even getwijfeld. Mijn oorspronkelijke menukeuze werd de dag van onze aanmelding telefonisch geannuleerd door Paul(de Polle dus). Net toen hadden ze de menukaart gewijzigd en mijn voorkeur stond er niet meer op. Vandaar die twijfel natuurlijk maar ik kreeg mijn spaghetti a la carbonara keurig voor m’n neus. En hij was ook nog eens lekker. Maar hij was ook nogal klein uitgevallen. Wie mijn buikje kent weet dat daar meer in kan. Bij m’n cola zero was nog een klein potje melk bij en dat vond ik vreemd. Jean heeft me nog proberen te overtuigen dat het zo hoorde en dat ik die melk daar echt moest bijdoen maar ik geloofde hem niet. Waarschijnlijk had die melk meer te maken met de koffie verkeerd van Georgette en dat hadden ze niet zo goed begrepen. Dat kenden ze niet, een koffie verkeerd. Ons Frieda heeft de juiste uitleg gegeven in de juiste taal natuurlijk en het is toch nog goed gekomen met die verkeerde koffie.
Na de lunch begroette het zonnetje ons buiten toen we ons stalen ros bestegen. Paul en de performante Carinne loodsten ons weer richting Frankrijk, weg van de grens. De rit werd weer een slecht geschreven 8-vorm en er kwamen nog een paar mooie RAVeL paden aan te pas. Tijdens de namiddag kregen we ook nog de keuze om de rit met 10 km in te korten. De ouderdomsdekens Ortaire & Georgette besloten dat we voor de volle 72,1 km gingen. En dan te bedenken dat zij vandaag zonder assistentie reden. Hun batterij was namelijk terug naar de fabrikant. Ook nog te onthouden is dat Georgette dit jaar 80 wordt. Misschien moeten we voor die gelegenheid iets doen. Een rit van 80 km of zo?
Na de laatste oostelijke lus kwamen we terug in de buurt van Binche. Tegen 40 per uur zoefden we een helling af en toen hoorden mijn zus en ik een geluid dat we niet konden thuis brengen. Het klonk als het geluid van een auto die een wiel kwijt was en met z’n karkas over de grond schuurde. Na een noodstop keken we achterom en zagen dat onze bagagedrager met batterij en de 2 fietstassen tegen de grond lagen. De 2 aluminium steunen waren afgebroken en alles was achterover met een smak op de grond terecht gekomen. De achterkant van onze batterij wat tevens de achter verlichting is lag in flarden op het asfalt. Ook mijn waterdichte fietstas was niet waterdicht meer. Ook daarvan ligt er nu een stukje in de buurt van Binche ergens op het asfalt. Alle electrische kabels waren natuurlijk ook over en zodoende streden Ortaire en ik vanaf nu met gelijke wapens: zonder assistentie. Gelukkig voor ons was het maar een paar kilometer meer voor we terug bij de Gilles waren.
Na de tandem te hebben ingeladen verheugden we ons al op de gebruikelijke consumptie maar er kwam een kink in de kabel. Het café nabij het station was gesloten en we hadden geen zin om allemaal met de wagen een paar kilometer verder iets ander te gaan zoeken. We zijn dus ‘droog’ terug naar Vlaanderen gereden. Om dat een beetje goed te maken krijgen jullie hierbij een foto van ‘Den Baron’ in zijn natuurlijke habitat en zonder make-up. Tot mijn grote spijt moet ik hierbij vermelden dat deze foto al wel op de sociale media gepost is en zelfs al verschillende malen geliket.

Paul en Carine hartelijk bedankt voor de mooie rit en alle anderen, en dat waren Ortaire en Georgette, Daniel en Frida, Guy en Helga, Jean en Jetje en m’n zus natuurlijk, bedankt voor de aanwezigheid.
Tot de volgende(als de tandem herstelt is natuurlijk)
Baron Paul Von Plassenrijder

Verslag Tandemtocht Hasselt D.D. 19 maart 2017

Laat me voor de verandering eens beginnen met een ‘recht van antwoord’. Ik heb namelijk net de laatste dubbelop gelezen en in het verslag over de rit in Lembeek stond iets over den baron( ikke dus) die niet aanwezig was wegens geen plassen. Wel, mijn hart heeft gebloed zoals een stortbui die instant plassen genereerd omdat ik er niet bij kon zijn. Maar ik had daar een hele goede reden voor: mijn vrouw verjaart namelijk op 26 februari. In mijn mail aan Daniël en Frieda had ik verduidelijkt dat ik hen heel graag zag maar dat ik mijn vrouw net iets liever zag.
Tot daar dus mijn recht van antwoord.
Dit gezegd zijnde was ik wel blij dat er voor de rit in Hasselt wel wat regen voorspeld was, zeker op zaterdag, de dag ervoor. Waarschijnlijk zouden de plassen dus op zondagmorgen al klaar staan. Zelfs onderweg naar Hasselt hebben we nog een paar buien over onze auto heen gekregen. Ook de drie andere koppels hadden onderweg ernaartoe hetzelfde vastgesteld. We besloten dus met z’n achten om preventief onze regenbroek en –vest aan te trekken voor de start. Een vergissing van formaat was dat, want achteraf zou blijken dat het niet meer zou regenen. Mijn regenkledij werd na een uurtje meer een sauna eigenlijk.
Nik had gezegd dat het een rit in acht-vorm zou worden. En inderdaad, als je onderstaande foto bekijkt is dat wel zo. Zij het dan dat die acht door mezelf geschreven is in de eerste les van het lager onderwijs. Toen was ik nog linkshandig maar in de tweede les werd ik onder zachte dwang verplicht rechts te schrijven. Mijn ‘acht’ is er op al die jaren niet echt veel op verbeterd eigenlijk.

Voor de middag hebben we dus, vertrekkende van sporthal Kiewit in Hasselt, de onderste lus gefietst en het thema van de dag was water. Zowel water van het kanaal als de rivier de Demer maar vooral vijvers, veeeel vijvers. Al die vijvers samen heten “De Wijers”. Volgens ’t internet is het volgende een goede omschrijving.
De Wijers is een uniek gebied in Vlaanderen met meer dan 1000 vijvers, samen goed voor zo'n 700 hectares water en riet.
Even heb ik gedacht dat die naam een tikfout was. Als je namelijk het derde en vierde beentje van de ‘W’ tussen de ‘j’ en de ‘e’ zet heb je terug het woord ‘vijvers’. De uitleg was volgens Nik veel simpeler, wijers was gewoon het plaatselijke dialect voor het woord vijvers. Het wisselende landschap was ook iets dat opviel. Van de ene vijver reden we naar het volgende dorpje om na een 25 tal km in de stad Hasselt zelf terecht te komen. Ik moest er echter wel mijn hoofd bijhouden want we hadden een probleempje met het freewheel-mechanisme van de tandem. Gevolg was dat we altijd moesten blijven trappen om de ketting op spanning te houden en dat was een beetje tegenstrijdig in mijn hoofd. Remmen en trappen tegelijkertijd zat nog niet bij onze specialiteiten. Daardoor was ik een beetje afgeleid en heb ik menig plasje gemist. Zonde!!
In Hasselt zelf kwamen we voorbij een nieuwbouw werf waar een grote foto hing van Axelle Red, eeeuuh … maar in dit geval was het Axelle Bleu. Ze had voor de gelegenheid een blauwe haardos om reclame te maken voor ‘Cartier Bleu, smaakvol wonen aan het water’. Ik dacht zelfs gelezen te hebben dat ze er zelf ook wel zou willen wonen.
Vanuit het centrum van Hasselt ging het terug richting Kiewit waar we rond 12h30 verwacht werden in Kasteel Kiewit voor de lunch. Van Nik hadden we de keuze gekregen tussen een vegetarische spaghetti en een bolognaise. Lut was de enige die voor vegetarisch koos en eerlijk gezegd zag die er wel echt lekker uit. Als ik er ooit terug kom probeer ik hem eens. Niet dat de bolognaise niet goed was, het was zelfs de beste die ik ooit gegeten heb. Ook was er eindelijk eens voldoende saus bij de pasta naar mijn smaak. Net daarom ben ik nu zo nieuwsgierig naar die vegetarische . Een vriendelijke dame kwam ook nog vragen of alles naar wens was en of we nog iets nodig hadden. Schamper zei ik “Straks na het maal misschien nog een knuffel?”. Het gevolg was dat we die dame niet meer terug gezien hebben. Geef ze eens ongelijk!
Net voor het tweede deel van de rit heb ik nog een poging gewaagd om het euvel met onze tandem te verhelpen, maar het mocht niet baten. Ik zal professionele hulp moeten inroepen. We vertrokken dus vol spaghetti en goede moed aan het tweede deel van de achtvorm. Na een paar minuten stopten we even aan iets wat voor mij persoonlijk een hoogtepunt had kunnen zijn.
Fietsen door het water!! Als notoire plassenrijder zou dat een soort fietsorgasme geweest zijn. Het was me echter niet gegund. De vijver lag droog omdat ze deze wel heel speciale weg aan het verlengen waren. Weer een goede reden om nog eens naar Limburg terug te keren.

Foto: Toerisme Limburg

Verder noordwaarts ging het richting Zonhoven en daarna via het gehucht Halveweg (ook de hoofdstraat heet Halveweg, helemaal van begin tot eind) terug naar het zuidwesten.
Volgende stop was uitkijktoren de Wijers. Wij allemaal naar boven om van het uitzicht te genieten natuurlijk. Door de wind kan de toren een beetje wiebelen en ik kon het niet laten om de wind een handje te helpen met m’n volle 84 kg. Gevolg was dat m’n lieve zus moest gaan zitten omdat ze daar niet tegen kan. Sorry zus, ik zal het nooit meer doen. Aléé, ik ga dat proberen hé.

Foto: mijne (not so smart)phone

Als boetedoening zijn we even verder dan maar gestopt aan de kapel van Onze Lieve Vrouw van Bijstand. Zouden 3 Weesgegroetjes en één Onze Vader voldoende geweest zijn om mijn fout recht te zetten? Ik hoop het maar.
Aangezien de rit niet zo lang was hadden de inrichters het lumineuze idee om 10 km voor het einde nog een stop in te lassen in de abdij van Hercenrode. Nik had deze stop vermomd als plaspauze maar ik ken eigenlijk geen WC waar je gratis(Nik trakteerde) een drankje krijgt aangeboden.
Op dezelfde site zijn we nog een bezoekje gaan brengen aan een modern kunstwerk van Hans Opdebeeck. Dit bevind zich exact op de plaats waar vroeger de abdijkerk stond. Volgende tekst kopieerde en plakte ik(met Pritt) van de website van de abdij:

Een permanente installatie voor Herkenrode
‘Het Stille Uitzicht’ is een permanent kunstwerk dat de toeschouwer via een lange gang naar een observatiekamer leidt waarin hij comfortabel plaats kan nemen. Doorheen een grote raampartij kan hij uitkijken over een op schaal gesculpteerd landschap. Dat landschap lijkt erg diep dankzij een over een vijftiental meter geconstrueerde trompe-l’oeil waarin het perspectief stapsgewijs wordt gemanipuleerd. Spiegels aan weerszijden van het landschap maken het optisch eindeloos breed.

Ik ben verre van een kunstkenner of liefhebber maar dit heeft me aangenaam verrast.
Nog eenmaal moesten we het Albertkanaal over en ook nog een paar vijvers passeren om na 65 km en veel te snel terug aan sporthal Kiewit aan te komen. Gelukkig konden we daar nog even nagenieten bij een drankje gesponsord door de tandemclub. Dank aan Nik en Lut voor de mooie dag en de andere aanwezigen ook bedankt voor het gezelschap.

Foto: Nik

Groetjes,
Baron Paul Von Plassenrijder
Schriek

P.S.
Op bovenstaande foto zie je dat Daniël en Frieda vanaf nu gehelmd door het tandemleven gaan. Vorig jaar in december waren ze gevallen en toen heeft hij zich laten overhalen. Volgens Frieda was de keuze van een helm nog zo makkelijk niet want Daniël heeft een paar uitstulpingen op z’n hoofd. “Daar waar die horens hebben gestaan?” vroeg ik toen. “Onnozelaar!” was het antwoord.
En of ze gelijk heeft!

Tandemrit Essen 31 juli 2016

Een paar dagen na de rit kreeg ik van Louis en Lucienne een mail. Of ik het verslag niet wou schrijven, want als Baron von Plassenrijder had ik toch al enige ervaring niet? Daar heb ik 2 dagen over nagedacht om dan te antwoorden dat ik het wel zou doen. Volgende vraag is natuurlijk waarom ik daar zolang moest over nadenken. Wel, dat lezen jullie zo dadelijk en dan volgt daarna het eigenlijke verslag.

Op 14 januari 2015 werden wij om 7 uur ’s morgens verwacht aan het UZ in Jette, Brussel. Wij dat zijn mijn vrouw en ik, dochter Mieke, de hoofdpersoon in dit verhaal, en onze twee andere dochters met hun respectievelijke partners. Aan het ziekenhuis wachten ons nog 2 personen op, een goede vriendin van Mieke en diens mama. Mieke had ons als chauffeur feilloos naar Brussel gebracht om een uur later zelf euthanasie te krijgen om psychische redenen. In België kan dat met de handtekening van 3 dokters. Ongewild had ik het haar nog wat moeilijker gemaakt door haar te vragen om orgaandonatie te overwegen. Daar is ze op ingegaan maar dat had tot gevolg dat alles daarvoor nog moest geregeld worden en zodoende de euthanasie een drietal maanden werd vertraagd. Aan het ziekenhuis stonden 2 zwarte minibusjes klaar met opschrift: orgaantransport. Normaal heb ik een heel slecht geheugen maar deze dingen staan in m’n geheugen gegrift voor altijd.
Om een lang verhaal kort te maken: even later is Mieke met een glimlach op haar gezicht ingeslapen. En toen is ‘den baron’ letterlijk en figuurlijk op z’n gat gaan zitten. Anderhalf jaar heb ik alle vragen om een verslag te schrijven afgewimpeld. De tandemritten op zich waren voor mij wel een afleiding maar mijn hoofd stond er niet naar om op papier de plezante uit te hangen. Waarom dan nu wel? Het ‘op m’n gat zitten’ duurt langer dan ik zelf verwacht had en na de vraag van Louis dacht ik: waarom schrijf ik het niet van me af? En er daarna samen over praten helpt misschien ook wel.
Daarom dus deze korte uitleg en ik besef op dit moment dat ik hierover nog een hele boel bladzijden had kunnen volpennen. Dat gaan we niet doen en dus gaan we over tot de orde van de dag, het eigenlijke verslag.

Zoals gewoonlijk waren we vrij vroeg ter plaatse. We moesten niet zoeken want ik kende de parochiezaal nog van vorig jaar. Louis en Lucienne stonden ons aan de ingang op te wachten en die twee herkende ik gelukkig ook nog van vorig jaar, en het jaar daarvoor, enz. Ook zoals gewoonlijk waren er versnaperingen aanwezig om de innerlijke mens te versterken en dat wordt door de meesten wel geapprecieerd denk ik. Anders dan gewoonlijk waren er nu verschillende koppels die met de tandem aankwamen, en dan bedoel ik zonder wagen. Ze kwamen zelfs uit een ander land, Nederland, maar spraken gelukkig dezelfde taal, de onze. Bij nader inzien klopt dit niet. Het zijn wij die eigenlijk hun taal spreken, Nederlands. Sorry voor deze vergissing. Deze 2-daagse is de enige België- Nederland denk ik waar we mekaar niet bekampen maar mooi achter en naast elkaar rijden met maar één doel: na de rit iets gaan drinken. Alle neuzen stonden vanzelf in de goeie richting zeg maar.
Met een tandem of tien, ik weet het niet zeker meer, lieten we Essen achter ons en fietsten we richting Kalmthoutse heide. Aangezien het in deze streek al had geregend die dag hoopte ik op een paar degelijke plassen om mezelf een plezier te doen. Mijn zus achterop denkt daar nog altijd anders over. Aan een bos hielden we even halt. Ik dacht aan een plasstop maar het werd een verhaaltje van Louis over een bos. Dat bos hadden ze bij de grote brand op de heide met veel moeite gered en nu moest het toch verdwijnen omdat aan de overkant een heuveltje lag dat een stuifduin moest worden. Om het daar te laten stuiven was er veel wind nodig en het bos was nu de klos. Niet te verwarren met ‘de Klot’, dat komt straks.

Foto: Mijne laptop

Voorbij Kalmthout sloegen we westwaarts richting Putte, de grens met Nederland, waar we door de Canadalaan reden. En inderdaad, dat was richting Canada als je de wereldkaart in gedachten houd. Nog meer westwaarts kwamen we in Berendrecht (je weet wel, van de Berendrechtsluis) en net voor kanaaldok B3 keerden we zuidwaarts tot het Delwaidedok ons verplichte om terug naar het oosten te draaien. Ook de regen probeerde toen nog even voet aan de grond te krijgen maar met onze regenjassen hebben we duidelijk gemaakt dat we(behalve ikzelf dan) daar eigenlijk niet van gediend waren. Het antitankkanaal en een paar verdedigingsforten waren daarna nooit ver weg tot we onze lunchplaats bereikten. Restaurant ‘De Bosduif’ in Kapellen. Wij hadden allebei een lasagne met zalm bestelt en die was meer dan behoorlijk. Alleen hadden ze royaal met de bus gestrooid waar het kruid warmte in zat. Onwillekeurig moest ik aan de vorige rit denken. Toen was er gazpacho waar zich ijskristallen in bevonden. Een verschil van ongeveer 100° met ons gerecht van nu. De rekening klopte wel voor 100% en dat is ook belangrijk. Persoonlijk heb ik een paar jaar met iemand(lees Ortaire) gelachen omdat hij vergat het geld naar de inrichter(dat was ik toen) te brengen. Echter, een jaar of twee geleden vergat ik zelf mijn soep in rekening te brengen en sindsdien zwijg ik daar in alle talen over.
Het tweede deel van de rit bracht ons voor de tweede maal door Kapellen en Kalmthout. Het viel me op dat veel straatnamen eindigden op -dreef of –laan. Vervolgens kwamen we in het gehucht Achterbroek. Toen moesten we langzaam terug noordwaarts want daar lag Essen ergens. Natuurgebied de Maatjes was onze volgende stop en ik dacht onmiddellijk weer aan een verhaaltje van Louis, maar het werd een mooie uitkijktoren: “De Klot”. En daar zocht en schreef Heiko Martin het volgende over.
Ter lering ende vermaeck.
Op de “Belgische dag” van het Benelux weekend op 30 en 31 juli stopten we zo tegen het eind bij “De Klot”, een soort uitkijktoren ( zie foto) , vanwaar o.a. Nederland te zien zou zijn. Volgens Ortaire was dat niet mogelijk omdat er teveel bomen voor stonden en, passend in de sfeer van het daarvoor vertelde verhaal van Louis over het opnieuw realiseren van een stuifzandgebied op de Kalmthoutse heide waarvoor een bos moest wijken om de wind vrij spel te geven over dat gebied, vond hij dat ook die bomen maar “om” moesten.

Foto: Heiko Eipie Martin

Tijdens die stop wist niemand te vertellen wat Klot nou eigenlijk betekent, maar daar hebben we Wikipedia voor:
De term Klot heeft twee verwante betekenissen.
• Het is de Zuid-Nederlandse naam voor opgebaggerd veen met halfvergane plantenresten uit moerasgebieden of verlande vennen. De brijachtige substantie werd verwerkt door een laag op een stuk grond uit te spreiden zodat het kon drogen. Vervolgens werden er met behulp van een aangepunte houten stok die 'schrijfstok' werd genoemd, 'strepen' in aangebracht om vervolgens de blokken (turven) los te kunnen snijden.
Deze blokken werden in piramides van ongeveer een halve meter hoog gestapeld met openingen tussen de blokken, zodat ze verder konden drogen. Omdat de bovenste blokken het eerste droog werden, moest de toren minimaal eenmaal opnieuw worden opgebouwd, maar dan in omgekeerde volgorde.
Als de blokken voldoende droog waren konden ze gebruikt worden als brandstof. Wat uiteindelijk achterbleef was een waterplas, die opnieuw zou gaan verlanden.
Klotbaggeren werd nog toegepast tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen er brandstofschaarste heerste.
• Klot is ook de benaming voor baggerturf in het algemeen, ook als dit afkomstig was uit moergebieden (verdronken hoogveen) of als benedenste laag van hoogveenafzettingen, in Noord-Nederland ook wel dargveen of baggel genaamd.
Namen als Klotput, Klotven, Klotterpeel, Moerputten en dergelijke zijn nog in de huidige toponomie terug te vinden, vooral in Noord-Brabant en Limburg.
De naam 'Klotven' komt bijvoorbeeld voor in Bergeijk (Grote Klotven, Nieuwe Klotven op De Plateaux) en te Lozen (op de Lozerheide). In Goirle is een straat van die naam. De Klotterpeel vindt men in De Rips, grenzend aan het landgoed De Stippelberg.
De naam 'klot' komt ook regelmatig voor bij carnavalsverenigingen en dergelijke, zoals b.v. in Asten, maar dit lijkt me hier niet van toepassing
Aangezien de onderhavige tocht ook door een veengebied ging lijkt mij dit een aannemelijke verklaring.
Heiko Martin

De laatste stelling van Heiko klopt volkomen zoals je op de site van de gemeente Wuustwezel ook kan lezen.
http://www.wuustwezel.be/uitkijktoren-de-klot-0
Eén ding kan ik daar nog aan toevoegen. In het plaatselijke dialect van Schriek spreken wij van een ‘klotteke suiker’ om in de koffie te doen. Sommigen noemen dat ook een zoetje, en dat woord gebruik ik dan weer om mijn vrouw te roepen.

Even verder in de uithoek van Kalmthout kwamen we in de Blikstraat een camping tegen. Ik heb daar toen totaal geen aandacht aan geschonken maar tijdens een schrijf-pauze van dit verslag kreeg ik een mail van Pasar. En wat stond daar in?

Eerste nudistencamping in provincie Antwerpen
Wie graag in zijn blootje een wandeling maakt of volledig naakt op een veldbedje naar de sterrenhemel kijkt, vindt sinds kort zijn gading in Kalmthout. Want daar opende recent de allereerste Antwerpse nudistencamping haar deuren. Op camping Grensland vind je 14 zeer ruime plaatsen rond een natuurvijver met naaktstrandje midden in de weilanden. Kledij is optioneel.

Volgens mijn zus heeft er daar nog iemand geroepen; “Hier hadden we ook op de camping kunnen staan”. Die zouden raar opgekeken hebben denk ik.
Mooie liedjes duren niet lang zegt men en zo liep ook deze rit op z’n laatste eeuuhh… trappers en kwam de parochiezaal van Essen terug in ’t verschiet. Louis en Lucienne trakteerden ons daar nog want zij werden dit jaar samen 150. Duizend maal proficiat daarvoor en bedankt voor de gezellige rit.
Voor Louis heb ik nog één vraagje. Kan jij tegen volgend jaar eens uitzoeken waarom Essen ook een straat heeft die ‘Schriek’ noemt?

Groetjes,
Baron Paul Von Plassenrijder
Schriek

Tandemrit Westerlo 31 augustus 2014

De parking van de Carrefour in Voortkapel (Westerlo), daar moesten we zijn. Onmiddellijk wat geschiedenis meegeven: op deze plaats bevond zich vroeger een in de streek welbekende winkel. Namelijk die van Vermeer Thys. Een winkel met ook een meubelafdeling waar ik en mijn vrouw samen onze eerste meubeltjes hebben gekocht. Dat is ondertussen al 41 jaar geleden en ik word er zowaar sentimenteel van terwijl ik dit schrijf.
Peter en Lenny gingen ons gidsen voor hun eerste tandemrit. Van de 12 koppels die zouden meerijden waren wij degenen die het minst ver hadden moeten rijden. Ongeveer 20 km was het voor ons, en dat was minder dan Peter en Lenny zelf. Peter was wel van Westerlo afkomstig maar Lenny had deze “Parel uit de Kempen” (zoals ze het zelf zo mooi verwoorde) ontvoerd naar haar geboortestreek. Ook al hadden wij niet zo ver moeten rijden, toch was ik al vroeg uit de veren. Bij het inladen van de tandem een dag vroeger hadden we gemerkt dat de bagagedrager op 2 plaatsen was afgebroken. De oorzaak van dit alles was waarschijnlijk onze schuiver van 2 weken eerder. Zaterdag had ik geen tijd meer en dus moest ik op zondag morgen die bagagedrager nog demonteren. Het gevolg daarvan was dat we onze voortassen zouden moeten gebruiken om de regenkledij in te stoppen. En die voortassen zouden onderweg nog een gevaarlijke rol spelen.
Klokslag 10 h trokken de toch best wel zenuwachtige Peter en Lenny de meute op gang. Na 50 meter, net na het verlaten van de parking kon de rit voor mij al niet meer stuk. Een grote plas bevond zich recht voor mij en daar wou ik ten volle van genieten. Ik vertraagde zo veel mogelijk en op dat moment vond ik een nieuw woord uit voor de Dikke Van Dale: surplassen.
Spijtig genoeg moesten we verder en niet veel later draaiden we spoorlijn 29 op. Deze voormalige spoorlijn van Herentals naar Aarschot was omgetoverd tot een zeer populair fietspad.

Lijn 29 vroeger
Foto: Eeuwige Reiziger

Lijn 29 nu
Foto: Kosmopol

Tandems moesten wel rekening houden met de steeds terugkerende zigzag-paaltjes. Er is daar wat afgeroepen: “Paaaaaaltjeeeees”, “Téééégeeeen”. Ik dacht zelfs een moment dat we tegen de paaltjes waren. Toen we voor de zoveelste maal een tegenligger ontmoeten liet ik me braaf een beetje afzakken en ging met mijn voorwiel schuin achter onze voorligger rijden. Was ik toch wel vergeten dat er voortassen aan onze tandem hingen zeker. We raakten met onze voortas de achtertas van Nick en Lut en bijna lagen we weer op ons kl**ten. Vermits ‘bijna’ de helft is van ‘niks’ viel het nog mee. Alleen een ietwat verhoogde hartslag was het gevolg. In Aarschot was de hartslag terug normaal maar daar ging Peter verandering in brengen. Hij waarschuwde ons dat we na het doorkruisen van een parkje onze kleinste moesten gebruiken. Onze kleinste versnelling wel te verstaan. Na deze pittige helling kruisten we de Schoonhovendreef. En daar hangt weer wat geschiedenis aan vast. Dit was namelijk de straat waar we ooit Ortaire en Georgette zijn kwijt geraakt. Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel heeft hen toen feilloos naar Haar basiliek geleid en toen we daar vandaag even halt hielden kon Ortaire het bankje nog aanwijzen waar hij op ons had zitten wachten. Peter kocht hier voor ons noppen en pepernoten en we mochten allemaal proeven van deze plaatselijke specialiteiten. Even daarvoor was het beginnen druppelen en de lucht zag er wel dreigend uit maar veel erger dan druppelen zou het niet worden. Peter en Lenny kenden blijkbaar ook het verhaal van de nonnekes en de eieren. Nog niet perfect blijkbaar en daar kwamen die druppels van natuurlijk.
Met ons treintje van 12 tandems zoefden we richting Zichem en weeral kwam er een oude spoorwegbedding aan te pas. Net voorbij de Maagdentoren, die nog steeds in de stijgers staat, kwamen we aan een echt treinspoor. Dat bracht ons recht (letterlijk en figuurlijk) naar Diest. In Diest merkte mijn zus het bankje op waar we ooit nog op gepicknickt hadden. Iemand vroeg Peter op hoeveel km onze lunchplaats zich bevond. Ongeveer 40 km was het twijfelende antwoord en het zouden er ‘ongeveer’ 45 worden. Schaffen was de place to be en een excuus om te stoppen was snel gevonden. Allez, ik bedoel “Het Excuus” natuurlijk.

Foto: Het Excuus

Mijn maag vond het niks te vroeg en voor de verandering kwam de soep eens eerst. Snel ook even gechekt of er gratis Wi-Fi was en inderdaad, zowel voor Telenet en Belgacom klanten. Wat een luxe! Het eten was ook meer dan OK en daarna wordt het altijd even spannend: de rekening. We mochten per koppel aan de toog gaan betalen. Toen iedereen, ook Ortaire, dat gedaan had bleek er één dagsoep niet betaald. Welke onnozelaar zou er nu weer iets vergeten zijn? Wel, die onnozelaar was ikzelf. Het zou een grap van mij kunnen geweest zijn maar dat was het niet. Dus: mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.
Toch met een kleine knoop in m’n maag vertrokken we na de lunch richting Schaffen. De regenkledij was opgeborgen in de voortas
(ah ja, die hangen er ook nog aan) en zou daar ook blijven voor de rest van de rit. Plasjes waren er voldoende maar ik merk dat ik een beetje selectiever ben geworden. De plasjes moeten proper water bevatten zodat ik kan zien hoe diep ze ongeveer zijn. Dat heb ik met scha en schande geleerd. Het vliegveld van Schaffen was een welkome afleiding en zodoende vergat ik die knoop vrij snel en kon ik weer genieten van de omgeving en het gezelschap.
De kremmekes in Everbeur waren onze volgende stop. Toch even vertalen voor de mensen die niet van hier zijn. De kremmekes in Everbeur wil gewoon zeggen de ijskreemjes in Averbode. En of ze gesmaakt hebben. Een paar honderd meter verder lag ook de grootste propere plas die ik in mijn leven gezien had en waar ik ook al doorgereden was: de vijver van de abdij in Averbode. Ortaire kan blijkbaar ook gedachten lezen en zij me: “Neen Paul, je mag NIET naar die plas. Hier blijven!!

Mijn favoriete grote plas in Averbode
Foto: hugodillen@telenet.be

Daarna ging het snel, veel te snel naar mijn gevoel. We passeerden Mie Maan, een wieler minnende taverne, om even later langs de achterkant van het kasteel De Merode het gezellige Westerlo binen te rijden.

Kasteel Prins de Merode
Foto: Dirk Couck

We zijn in Westerlo nog een tweede kasteel gepasseerd en dat wist ik nog niet. Na een beetje opzoekwerk vond ik dat het ging over het kasteel van Gravin Jeanne de Merode. Zal wel familie zijn van die andere de Merode zeker.
Bij een stralend zonnetje kwamen we bij de cafetaria van Sporta aan, dat zich net naast de abdij van Tongerlo bevond.

Cafetaria Sporta met op de achtergrond de abdij van Tongerlo
Foto: Street View

En toch had er nog iemand het lef om een “blonde Leffe” te bestellen, ge moet maar durven. Bij een frisse cola, gesponsord door de tandemclub, heb ik nog even zitten mijmeren en terug gedacht aan februari 2011. Toen hebben wij hier in deze cafetaria een lezing bijgewoond van het Vlaamse Compostella Genootschap om daarna in de kerk van de abdij de pelgrimszegen te ontvangen. En of dat geholpen heeft. We zijn nog steeds lid van een gezegende club en ik hoop dat wij dat nog lang mogen blijven.
Peter & Lenny, jullie zijn met grote onderscheiding geslaagd als organisator en nogmaals sorry voor die dagsoep. Ik vrees dat ik dat nog wel een aantal keren op m’n brood zal krijgen.
Alle anderen bedankt om erbij te zijn en heel nederig (die dagsoep hé)groet ik jullie.
Baron Paul Von Plassenrijder

Waar zit Nan?

Zus Liliane is onderweg met de fiets naar Italië. Net voor Trento, dat is haar einddoel.
Op de kaart hieronder kan je ze volgen.



Waar zit Nan weergeven op een grotere kaart