zondag 7 mei 2017

Verslag Tandemtocht Binche D.D. 23 april 2017

Twee weken op voorhand had ik mijn Frans nog wat opgepoetst. Je weet wel: je, tu, il, nous, vous, c’est tout. We werden verwacht in Binche, de Waalse tegenhanger van Aalst zeg maar. Ik verwachte dan ook minstens één Gille van Binche op de parking naast het station.

Foto: Wikipedia door Jean-Pol GRANDMONT - Eigen werk, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=24599737

Het werd echter de Polle van Halle. In dit geval was dat nog beter want hij was onze gids van vandaag. Was hij vorig jaar nog op de solo fiets, dit jaar was hij met de tandem en wel met speciale assistentie: de beroemde Carinne. Een geluk dat wij ook assistentie hadden, tenminste de eerste 70 km. Maar daarover straks meer.
Na de gebruikelijke knuffels en kusjes zijn we uiteindelijk met 6 tandems vertrokken, na nog even wild te hebben geplast op de parking. Ik hoop daar geen beelden van te zien op de sociale media(dit is een vriendelijk doch dringend verzoek). We reden naar het zuiden want daar ligt Frankrijk. In de voormiddag ging het een heel eind over de RAVeL L108. En waar stond RAVeL ook al weer voor?
RAVeL is de afkorting van Réseau Autonome de Voies Lentes, een Waals programma om autonome paden voor langzaam verkeer ter beschikking te stellen. Het gaat om een welbepaald soort trage wegen, bestemd voor (duo)fietsers, wandelaars, skaters, ruiters enz. Wikipedia
Deze L108 was vroeger een treinspoor geweest wat dus wil zeggen dat het niet te steil bergop of bergaf ging. Wij waren daar blij mee. Toch waren er momenten dat onze assistentie er de brui aan gaf omdat we sneller dan 28 per uur reden. De verhalen over Carinne bleken dus wel degelijk een grond van waarheid te bezitten.

Foto: mijne laptop

Halverwege de voormiddag bogen we dan af naar het Westen en volgden we even de Samber. Ongemerkt gingen we de grens met Frankrijk over. We merkten het pas toen we ineens allemaal Franse nummerplaten op de wagens zagen. Ook de Fransen zijn vriendelijk want bij de meeste passages hoorden we telkens een welgemeende “Bonjououour”. Eén keer dacht ik nog dat een man me een kusmondje toewierp maar dat was dus die “jououour” die hij met z’n mond vormde.
De Polle van Halle had ons verwittigd dat we een tweetal kilometer over een “national “zouden rijden omdat het alternatief te slecht was om over te rijden. Dat was dus de N2, althans in Frankrijk , want die liep door in België en dan komt er BTW bij en wordt dat ineens de N6. Van daaruit was het niet zo ver meer naar onze lunchplaats: La Gognisienne. Nu had ik thuis vertelt dat we naar Frankrijk gingen rijden en ook nog eten. En dat was ook zo. Maar groot was mijn verbazing toen ik achteraf de track bekeek. Onze lunchplaats lag pal op de grens. De Franse kant heette ‘Rue de la Libération’ en daar lag het restaurant. De andere en dus Belgische kant heette ‘Rue du Roi Albert 1er’.
We waren 5 minuutjes te vroeg om binnen te kunnen maar werden daarna vriendelijk uitgenodigd in de veranda met uitzicht op de Place de la République. Toen ze met de borden kwamen heb ik nog even getwijfeld. Mijn oorspronkelijke menukeuze werd de dag van onze aanmelding telefonisch geannuleerd door Paul(de Polle dus). Net toen hadden ze de menukaart gewijzigd en mijn voorkeur stond er niet meer op. Vandaar die twijfel natuurlijk maar ik kreeg mijn spaghetti a la carbonara keurig voor m’n neus. En hij was ook nog eens lekker. Maar hij was ook nogal klein uitgevallen. Wie mijn buikje kent weet dat daar meer in kan. Bij m’n cola zero was nog een klein potje melk bij en dat vond ik vreemd. Jean heeft me nog proberen te overtuigen dat het zo hoorde en dat ik die melk daar echt moest bijdoen maar ik geloofde hem niet. Waarschijnlijk had die melk meer te maken met de koffie verkeerd van Georgette en dat hadden ze niet zo goed begrepen. Dat kenden ze niet, een koffie verkeerd. Ons Frieda heeft de juiste uitleg gegeven in de juiste taal natuurlijk en het is toch nog goed gekomen met die verkeerde koffie.
Na de lunch begroette het zonnetje ons buiten toen we ons stalen ros bestegen. Paul en de performante Carinne loodsten ons weer richting Frankrijk, weg van de grens. De rit werd weer een slecht geschreven 8-vorm en er kwamen nog een paar mooie RAVeL paden aan te pas. Tijdens de namiddag kregen we ook nog de keuze om de rit met 10 km in te korten. De ouderdomsdekens Ortaire & Georgette besloten dat we voor de volle 72,1 km gingen. En dan te bedenken dat zij vandaag zonder assistentie reden. Hun batterij was namelijk terug naar de fabrikant. Ook nog te onthouden is dat Georgette dit jaar 80 wordt. Misschien moeten we voor die gelegenheid iets doen. Een rit van 80 km of zo?
Na de laatste oostelijke lus kwamen we terug in de buurt van Binche. Tegen 40 per uur zoefden we een helling af en toen hoorden mijn zus en ik een geluid dat we niet konden thuis brengen. Het klonk als het geluid van een auto die een wiel kwijt was en met z’n karkas over de grond schuurde. Na een noodstop keken we achterom en zagen dat onze bagagedrager met batterij en de 2 fietstassen tegen de grond lagen. De 2 aluminium steunen waren afgebroken en alles was achterover met een smak op de grond terecht gekomen. De achterkant van onze batterij wat tevens de achter verlichting is lag in flarden op het asfalt. Ook mijn waterdichte fietstas was niet waterdicht meer. Ook daarvan ligt er nu een stukje in de buurt van Binche ergens op het asfalt. Alle electrische kabels waren natuurlijk ook over en zodoende streden Ortaire en ik vanaf nu met gelijke wapens: zonder assistentie. Gelukkig voor ons was het maar een paar kilometer meer voor we terug bij de Gilles waren.
Na de tandem te hebben ingeladen verheugden we ons al op de gebruikelijke consumptie maar er kwam een kink in de kabel. Het café nabij het station was gesloten en we hadden geen zin om allemaal met de wagen een paar kilometer verder iets ander te gaan zoeken. We zijn dus ‘droog’ terug naar Vlaanderen gereden. Om dat een beetje goed te maken krijgen jullie hierbij een foto van ‘Den Baron’ in zijn natuurlijke habitat en zonder make-up. Tot mijn grote spijt moet ik hierbij vermelden dat deze foto al wel op de sociale media gepost is en zelfs al verschillende malen geliket.


Paul en Carine hartelijk bedankt voor de mooie rit en alle anderen, en dat waren Ortaire en Georgette, Daniel en Frida, Guy en Helga, Jean en Jetje en m’n zus natuurlijk, bedankt voor de aanwezigheid.
Tot de volgende(als de tandem herstelt is natuurlijk)
Baron Paul Von Plassenrijder

Geen opmerkingen:

Een reactie posten