zondag 7 mei 2017

Verslag Tandemtocht Hasselt D.D. 19 maart 2017


Laat me voor de verandering eens beginnen met een ‘recht van antwoord’. Ik heb namelijk net de laatste dubbelop gelezen en in het verslag over de rit in Lembeek stond iets over den baron( ikke dus) die niet aanwezig was wegens geen plassen. Wel, mijn hart heeft gebloed zoals een stortbui die instant plassen genereerd omdat ik er niet bij kon zijn. Maar ik had daar een hele goede reden voor: mijn vrouw verjaart namelijk op 26 februari. In mijn mail aan Daniël en Frieda had ik verduidelijkt dat ik hen heel graag zag maar dat ik mijn vrouw net iets liever zag.
Tot daar dus mijn recht van antwoord.
Dit gezegd zijnde was ik wel blij dat er voor de rit in Hasselt wel wat regen voorspeld was, zeker op zaterdag, de dag ervoor. Waarschijnlijk zouden de plassen dus op zondagmorgen al klaar staan. Zelfs onderweg naar Hasselt hebben we nog een paar buien over onze auto heen gekregen. Ook de drie andere koppels hadden onderweg ernaartoe hetzelfde vastgesteld. We besloten dus met z’n achten om preventief onze regenbroek en –vest aan te trekken voor de start. Een vergissing van formaat was dat, want achteraf zou blijken dat het niet meer zou regenen. Mijn regenkledij werd na een uurtje meer een sauna eigenlijk.
Nik had gezegd dat het een rit in acht-vorm zou worden. En inderdaad, als je onderstaande foto bekijkt is dat wel zo. Zij het dan dat die acht door mezelf geschreven is in de eerste les van het lager onderwijs. Toen was ik nog linkshandig maar in de tweede les werd ik onder zachte dwang verplicht rechts te schrijven. Mijn ‘acht’ is er op al die jaren niet echt veel op verbeterd eigenlijk.


Voor de middag hebben we dus, vertrekkende van sporthal Kiewit in Hasselt, de onderste lus gefietst en het thema van de dag was water. Zowel water van het kanaal als de rivier de Demer maar vooral vijvers, veeeel vijvers. Al die vijvers samen heten “De Wijers”. Volgens ’t internet is het volgende een goede omschrijving.
De Wijers is een uniek gebied in Vlaanderen met meer dan 1000 vijvers, samen goed voor zo'n 700 hectares water en riet.
Even heb ik gedacht dat die naam een tikfout was. Als je namelijk het derde en vierde beentje van de ‘W’ tussen de ‘j’ en de ‘e’ zet heb je terug het woord ‘vijvers’. De uitleg was volgens Nik veel simpeler, wijers was gewoon het plaatselijke dialect voor het woord vijvers. Het wisselende landschap was ook iets dat opviel. Van de ene vijver reden we naar het volgende dorpje om na een 25 tal km in de stad Hasselt zelf terecht te komen. Ik moest er echter wel mijn hoofd bijhouden want we hadden een probleempje met het freewheel-mechanisme van de tandem. Gevolg was dat we altijd moesten blijven trappen om de ketting op spanning te houden en dat was een beetje tegenstrijdig in mijn hoofd. Remmen en trappen tegelijkertijd zat nog niet bij onze specialiteiten. Daardoor was ik een beetje afgeleid en heb ik menig plasje gemist. Zonde!!
In Hasselt zelf kwamen we voorbij een nieuwbouw werf waar een grote foto hing van Axelle Red, eeeuuh … maar in dit geval was het Axelle Bleu. Ze had voor de gelegenheid een blauwe haardos om reclame te maken voor ‘Cartier Bleu, smaakvol wonen aan het water’. Ik dacht zelfs gelezen te hebben dat ze er zelf ook wel zou willen wonen.
Vanuit het centrum van Hasselt ging het terug richting Kiewit waar we rond 12h30 verwacht werden in Kasteel Kiewit voor de lunch. Van Nik hadden we de keuze gekregen tussen een vegetarische spaghetti en een bolognaise. Lut was de enige die voor vegetarisch koos en eerlijk gezegd zag die er wel echt lekker uit. Als ik er ooit terug kom probeer ik hem eens. Niet dat de bolognaise niet goed was, het was zelfs de beste die ik ooit gegeten heb. Ook was er eindelijk eens voldoende saus bij de pasta naar mijn smaak. Net daarom ben ik nu zo nieuwsgierig naar die vegetarische . Een vriendelijke dame kwam ook nog vragen of alles naar wens was en of we nog iets nodig hadden. Schamper zei ik “Straks na het maal misschien nog een knuffel?”. Het gevolg was dat we die dame niet meer terug gezien hebben. Geef ze eens ongelijk!
Net voor het tweede deel van de rit heb ik nog een poging gewaagd om het euvel met onze tandem te verhelpen, maar het mocht niet baten. Ik zal professionele hulp moeten inroepen. We vertrokken dus vol spaghetti en goede moed aan het tweede deel van de achtvorm. Na een paar minuten stopten we even aan iets wat voor mij persoonlijk een hoogtepunt had kunnen zijn.
Fietsen door het water!! Als notoire plassenrijder zou dat een soort fietsorgasme geweest zijn. Het was me echter niet gegund. De vijver lag droog omdat ze deze wel heel speciale weg aan het verlengen waren. Weer een goede reden om nog eens naar Limburg terug te keren.

Foto: Toerisme Limburg

Verder noordwaarts ging het richting Zonhoven en daarna via het gehucht Halveweg (ook de hoofdstraat heet Halveweg, helemaal van begin tot eind) terug naar het zuidwesten.
Volgende stop was uitkijktoren de Wijers. Wij allemaal naar boven om van het uitzicht te genieten natuurlijk. Door de wind kan de toren een beetje wiebelen en ik kon het niet laten om de wind een handje te helpen met m’n volle 84 kg. Gevolg was dat m’n lieve zus moest gaan zitten omdat ze daar niet tegen kan. Sorry zus, ik zal het nooit meer doen. Aléé, ik ga dat proberen hé.

Foto: mijne (not so smart)phone

Als boetedoening zijn we even verder dan maar gestopt aan de kapel van Onze Lieve Vrouw van Bijstand. Zouden 3 Weesgegroetjes en één Onze Vader voldoende geweest zijn om mijn fout recht te zetten? Ik hoop het maar.
Aangezien de rit niet zo lang was hadden de inrichters het lumineuze idee om 10 km voor het einde nog een stop in te lassen in de abdij van Hercenrode. Nik had deze stop vermomd als plaspauze maar ik ken eigenlijk geen WC waar je gratis(Nik trakteerde) een drankje krijgt aangeboden.
Op dezelfde site zijn we nog een bezoekje gaan brengen aan een modern kunstwerk van Hans Opdebeeck. Dit bevind zich exact op de plaats waar vroeger de abdijkerk stond. Volgende tekst kopieerde en plakte ik(met Pritt) van de website van de abdij:

Een permanente installatie voor Herkenrode
‘Het Stille Uitzicht’ is een permanent kunstwerk dat de toeschouwer via een lange gang naar een observatiekamer leidt waarin hij comfortabel plaats kan nemen. Doorheen een grote raampartij kan hij uitkijken over een op schaal gesculpteerd landschap. Dat landschap lijkt erg diep dankzij een over een vijftiental meter geconstrueerde trompe-l’oeil waarin het perspectief stapsgewijs wordt gemanipuleerd. Spiegels aan weerszijden van het landschap maken het optisch eindeloos breed.

Ik ben verre van een kunstkenner of liefhebber maar dit heeft me aangenaam verrast.
Nog eenmaal moesten we het Albertkanaal over en ook nog een paar vijvers passeren om na 65 km en veel te snel terug aan sporthal Kiewit aan te komen. Gelukkig konden we daar nog even nagenieten bij een drankje gesponsord door de tandemclub. Dank aan Nik en Lut voor de mooie dag en de andere aanwezigen ook bedankt voor het gezelschap.

Foto: Nik

Groetjes,
Baron Paul Von Plassenrijder
Schriek

P.S.
Op bovenstaande foto zie je dat Daniël en Frieda vanaf nu gehelmd door het tandemleven gaan. Vorig jaar in december waren ze gevallen en toen heeft hij zich laten overhalen. Volgens Frieda was de keuze van een helm nog zo makkelijk niet want Daniël heeft een paar uitstulpingen op z’n hoofd. “Daar waar die horens hebben gestaan?” vroeg ik toen. “Onnozelaar!” was het antwoord.
En of ze gelijk heeft!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten