Een hele winter lang, en het was een hele lange, hadden we hierop gewacht: de eerste tandemrit van het nieuwe seizoen. De mogelijke inrichters van een rit hebben waarschijnlijk aan hun ellebogen gevoeld dat het in maart en april toch geen fietsweer zou zijn. Zodoende was het al mei en onze erevoorzitter(voor het leven en ook nog lang daarna) Ortaire en zijn vlam Georgette mochten de spits afbijten. Voor mijn doen vrij laat maar toch nog twee dagen voor de deadline had ik ons aangemeld voor de rit. Ik had in de mail ook geschreven dat Ortaire zelfs voor geen “goe weer” moest zorgen omdat je bij de tandemclub altijd in “goe gezelschap” verkeerd. Zoals gevraagd hadden we ook onze menukeuze doorgegeven en voor mij was dat een berekende gok. Ik wist bij God niet wat pelepetatten waren, maar ik was toch nieuwsgierig genoeg om dat te bestellen. Volgens mij konden dat twee dingen zijn. Ofwel waren het mooie ronde patatjes (want Pelé was toch een voetballer hé?) ofwel patatten in de schil. Het laatste bleek het geval te zijn maar daar kom ik straks nog op terug. Tevens had ik Ortaire gemeld dat de conditie door de lange winter nog niet goed was. Daarop heeft hij aan Rik gevraagd om mij de GPS-track door te sturen. Als we dan niet konden volgen wisten we toch waar naartoe. Je weet maar nooit of je een tandem kwijtraakt onderweg en Ortaire weet dat.
Track van deze rit met dank aan Rik
We moesten dus in Torhout zijn en zonder er echt over na te denken heb ik nog even gedacht dat Torhout naast Werchter lag, … maar dat was dus totaal fout. Volgens Tom & Tom moesten we 1 uur en 40 minuten rijden om er te geraken. Daar zijn nog 5 minuten bijgekomen door een gesloten afrit maar dat was niet de schuld van Ortaire noch Georgette (denk ik???). Bij aankomst aan het station was er al voldoende goed gezelschap aanwezig en na een tijdje bleek dat we zelfs met een stuk of dertien tandems waren. We hadden dus veel knuffel-werk, maar ik had de indruk dat niemand dat erg vond. Ik althans zeker niet.
Na veel vijven en kussen zijn we toch op de tandem geraakt en vertrokken. Even voor Wijnendale kwamen we op een oude spoorwegbedding met de naam “Groene 62”. Rechtdoor natuurlijk maar af en toe, als we een straat kruisten, even zigzaggen maar dat viel nog mee. Er zijn plaatsen waar die snelheidsremmers voor fietsers veel dichter op elkaar staan. Zoals gewoonlijk moesten we veel bijpraten met alleman(vrouw) en dus vlogen de kilometers voorbij. Terloops melde Ortaire dat we op dat bepaalde punt, knooppunt 31, nog geen kilometer van onze lunchplaats waren. We konden de pelepetatten bijna ruiken. Ons plezier kon niet op. Het was dan ook nog de eerste rit na mijn pensionering en bijgevolg moest ik nooit meer werken. Ortaire wist dat en ik denk dat hij het volgende met opzet zo had geregeld. We kwamen net voor knooppunt 40 een verkeersbord tegen en wat stond daarop: WERKEN (naam van deze gemeente) !!!
Foto: Streetview
Mijn maag draaide rond. Een geluk dat die pelepetatten er nog niet op lagen. De volgende kilometer ging net iets moeilijker.
Na ongeveer 43 km bereikten we onze lunchplaats in Koekelare: De Klijteput.
Foto: Streetview
Een pleisterplaats voor fietsers, zo bleek. Men kon daar ook een spel spelen dat, volgens m’n zus, gespeeld werd met “zo van die kaasbollen”. Ook kwam ik eindelijk te weten wat pelepetatten waren. En ze vielen heel hard mee die petatten in de pele. Het stuk vlees, Cote à l'os , was best groot, maar zeer lekker. Dat was dus ook in orde. Voor we vertrokken toch maar even aan Ortaire vragen of de rekening klopte, je weet maar nooit ;-)
Terug goedgezind reden we zuidwaarts tot we in de verte de Ijzertoren van Diksmuide zagen opdoemen.Zo ver moesten we gelukkig niet. Op het Duitse Militair kerhof van Vladslo hielden we even halt en kregen we een korte uitleg van Ortaire.
Foto: Andy Malengier
Ik werd er stil van en dacht: nooit meer oorlog!
Toen we Vladslo dorp binnenreden was ik Ortaire z’n grap over “Werken”al lang vergeten. Tot ik een straatnaambordje zag hangen: Werkenstraat. Die zou even verderop zelfs overgaan in de Oude Werkenstraat. Tuutverdomme(gecensureerd), dacht ik, het zal toch niet … maar het zal wel. Even later reden we weeral de gemeente Werken binnen, waar ze dan ook nog een Werkenplein hebben. En het werd nog erger. Er was een omleiding wegens WERKEN in WERKEN. Ik kreeg een aanval van pensioenitis. Je weet wel: veel te lui om iets te doen. Gelukkig ging dat snel over toen we het grondgebied Werken verlieten. Via Handzame en Kortemark reden we richting Torhout. Wegens te druk bezig met oversteken van de N33 miste ik nog het kasteel Wijnendale en voor we het beseften bereikten we het station van Torhout. Snel de tandem inladen en dan nog gezellig nakeuvelen in Café Flandria. Perfect einde van een perfecte dag!
Foto: Streetview
Foto: Miguel
Rechts onze fotograaf Miguel van zijnen beste kant
Danjewel Ortaire, dankjewel Georgette. Maar wil je me toch in het vervolg verwittigen als we ooit nog in “die” gemeente komen. Dan kan ik mijn ogen dichtdoen.
Groetjes,
Baron Paul Von Plassenrijder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten