Op een mooie zomerse zondag in augustus trokken wij naar Lembeek in de Vlaamse rand. En met wij bedoel ik mezelf (baron Von Plassenrijder), mijn zus (barones Nietzoblijmetdatplassenrijden), onze tandem en een bus water. Mijn zus en een tandem is nogal normaal, maar die bus water…?
Voor diegenen die er niet bij waren volgt nu de uitleg. Daniel had gevraagd om bij de aanmelding ook de menukeuze mee door te geven. Dat had ik dus gedaan en daarbij had ik ook nog twee persoonlijke vraagjes mee gemaild. Eén klein kusje, niet van K3 maar van Francine en één klein plasje voor mezelf(om door te rijden hé mannen). Dat eerste is natuurlijk niet waar en op het tweede verzoek had hij droogweg geantwoord: “Wij zijn niet van plan regen te bestellen. Je zal dus je eigen water moeten meebrengen.” Zodoende had ik dus een grote bus water bij als back-up als er onderweg geen plasje zou staan.
Op de parking van het station in Lembeek waren we weeral niet de eersten. Mijn zus heeft me heropgevoed en dus mag ik niet meer zo vroeg vertrekken. Per twee kwamen ook de andere koppels binnengevallen. Het bleek dat we weer met een internationaal gezelschap zouden vertrekken. Nederlanders, Vlamingen en een koppel uit het Brusselse(Daniel & Francine) grapte ik nog. Daniel was het met dat laatste niet eens en pas een dikke week later viel mijnen euro: BHV is gesplitst!! Halle hoort dus niet meer bij Brussel.
Een nieuw koppel ging iets later zijn want zij kwamen met de trein. Ondertussen kon de rest van de meute reeds vertrekken voor een rit van welgeteld 300 meter. Tot aan café “De Kring” waar de eerste sanitaire stop was voorzien. Van daaruit is Daniel dan samen met Rik op de tandem(die trend om aan partnerruil te doen baart mij toch wel zorgen) teruggereden naar het station om het nieuwe koppel op te halen. Verrassing alom toen het nieuwe koppel met twee tandems kwam aangereden. Mamma had de zoon achterop en papa de dochter. Volgens mij moet dat de ultieme natte droom zijn van elke tandemliefhebber ;-)
Iets later dan gepland zijn we dan vertrokken. Langs het spoor richting Tubize reden we Wallonië binnen.
Na Tubize ging het richting E429 die we een tijdje gevolg hebben tot in Grand Champ. Toen ging het richting Zuidwesten tot Belle-Croix. Zoals gewoonlijk vliegen de kilometers voorbij omdat we steeds moeten bijpraten met iedereen. Zodoende merkte ik bijna niet op dat de straatnamen weer Nederlands klonken. We waren terug in Vlaams Brabant. Voor de eerste maal kruisten we de E429 en dat zouden we daarna nog 5 maal doen vandaag.
In Marcq stond brasserie Cardinael, onze lunchplaats.
Daniel had wel gezegd dat we daar een tweetal jaren geleden samen aan één grote tafel hadden gezeten, maar dat herinnerde ik me niet. De voorgevel echter deed bij mij wel een belletje rinkelen. En die ronde tafels waren er ook nog, maar ze waren iets gekrompen. Tijdens de overigens voortreffelijke lunch leek onzen Bert toch zo blij. De reden was dat hij voor één keer niet de jongste was van de hele bende, dankzij de 2 kinderen die erbij waren. Persoonlijk was ik iets minder blij met de plaatselijke gewoonte om de soep na de patatten te serveren maar alles went op den duur en zo erg was het nu ook weer niet.
Het energiepijl stond terug op punt en de spieren hadden even kunnen recupereren. Het was dus tijd om terug te vertrekken. Toen we na een paar kilometer de E429 voor de tweede maal kruisten reden we terug langs chaussees en chemins en die zijn even mooi als onze straten en wegen. Het landschap bleef heuvelachtig en dat is heel mooi, maar een heuvel is nu net het omgekeerde van een plas. En zoals jullie weten zat ik nog altijd te wachten op dat éne plasje. Ondertussen nog even gepraat met het nieuwe tandemkoppel in het kwadraat en zij bleken eigenlijk wereldfietsers te zijn. Maar wij waren toch ook al tot in Spanje geraakt dus was ik maar een heel klein beetje jaloers.
En toen was het daar ineens, rechts van de weg, ÉEN KLEIN MODDERIG PLASJE! Maar ik had het gezien, mijn plassenradar had het gespot. Zonder nadenken trok ik mijn stuur in de goede richting en gelukkig volgt mijn zus mij altijd blindelings en raakte ik de plas vol in het midden. Alleen was er veel meer modder dan water aanwezig in dat plasje. Schuin links achter ons had ik iemand ongewild een modderbad gegeven. Marleen was daar niet zo gelukkig mee en heeft zelfs de modder terug aan mij gegeven(lees: aan mijn kledij afgeveegd). Ik heb nog geopperd dat modderbaden echt niet goedkoop zijn maar dat hielp ook niet echt. Ik zal in het vervolg proberen een plasje uit te zoeken zonder modder …, maar ik beloof niks.
Steeds weer verwonder ik mij erover dat de tandemritten zo snel voorbij zijn. Als ik thuis alleen een rit van 80 km rij dan is dat bijna een opgave. Maar hier met deze toffe bende waarvan ik de meeste tot mijn vrienden reken is dat helemaal geen opgave, integendeel. Veel te snel was het weer over. Al een geluk dat ik mijn verdriet kon verdrinken in café “De Kring” na de rit. Na één kriek was ik weer de oude(ook letterlijk) en die knuffel van Francine net voor ons vertrek maakte mijn dag niet goed, maar nog veel beter!!
Daniel en Francine, bedankt voor deze mooie dag en ik hoop jullie allemaal nog vele jaren te zien tijdens de tandemritten.
Tot de volgende:
Baron Paul Von Plassenrijder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten