vrijdag 5 februari 2010

Kemmel 31 januari 2010


Volgens mijn vrouw was ik niet goed wijs om 175 km door zulk slecht weer te rijden om daarna 14,5 km te gaan wandelen. Ze vergat dan nog dat we nog 175 km terug moesten rijden door datzelfde slechte weer. Wel, ik heb daar een heel simpele uitleg voor: vriendschap. Na mijn korte winterslaap(4 weken gips) was ik maar wat blij om onze tandemvrienden terug te zien. De wegen waren minder slecht dan mijn vrouw, en ook ik, veronderstelden en dus waren we als eerste om vijf na negen op de “Dries” in Heuvelland. Tijd genoeg om de acht andere koppels te begroeten als ze arriveerden.

Stipt om 10 h opende café-restaurant “Het Labyrint” z’n deuren en konden we met z’n allen naar de WC om daarna nog iets te drinken op Bert(de organisator van deze wandeling) zijn verjaardag. Hij was eindelijk volwassen geworden en zou zich dan ook zo moeten gedragen. Ik hoop echter dat hij blijft zoals hij is: nen toffe gast!
Even later vertrokken we met onze stevige stapschoenen, zoals Bert gevraagd had, richting Lettenberg voor de eerste lus van 6 km. Onderweg was er nog een kleine verrassing. Aangezien het een nieuwjaarswandeling was had men ook een nieuwjaarsdronk voorzien.

Op de Kemmelberg kreeg iedereen een borrel aangeboden. Zelf heb ik bedankt als geheelonthouder(nvdr: iemand die geheel niets kan onthouden). Dat was voor de groep geen probleem want ik heb daarna iemand met 2 glaasjes zien aanschuiven.

Als “plassenrijder” was ik blij dat Bert wat modder had voorzien hier en daar. Ook sneeuw en ijs was voorzien en op die plaatsen was het soms te zien dat wij geen echte wandelaars zijn. Bij sommigen leek het er op of ze hun fietsschoenen nog aan hadden.

Niemand van de aanwezigen met een fototoestel heeft echter een spectaculaire actiefoto kunnen vastleggen.
Ergens onderweg kwamen we volgend tafereeltje tegen. Carl vroeg zich af of deze man ook een premie had gekregen voor dakisolatie.

Eigenlijk was ik wel blij dat we te voet waren. We kwamen namelijk een verkeersbord tegen waarop stond: 23 %.

Zelfs het straatnaambord eronder was er niet goed van, want er waren een paar letters afgevallen. Voor alle duidelijkheid: die 23% dat gaat niet over het alcoholgehalte van die fles van daarjuist, maar wel over de hellingsgraad van de Kemmelberg. Met de tandem zouden wijzelf daar niet op geraken. We zijn gelukkig allemaal veilig en wel rond de middag terug in café-restaurant “Het Labyrint” aangekomen.


Nu “Het Labyrint” zelf. Ik dacht in Wetteren het mooiste nostalgische café van Vlaanderen gezien te hebben maar dit mocht er zeker naast staan. Je wordt meer dan 50 jaar terug in de tijd gekatapulteerd met al die attributen die overal verspreid staan en hangen. De vrouwen in ons gezelschap merkten ook op dat er bijna nergens stof te bespeuren was. De familie “Swiffer” was duidelijk langs geweest. Als je in de buurt bent, zeker een aanrader.

De middagmaaltijd was ook meer dan in orde. Snel onze jassen en mutsen uit en plaatsnemen aan onze gereserveerde tafels. Maar waar blijf je met zoveel jassen en mutsen?

Allemaal samen op één tafeltje ernaast en dat tafereeltje deed me denken aan de laatste dag van de solden: kies maar uit!

Standevlees met kruidenkaas en ajuinaardappelen. Dat was de schotel die ik op voorhand gekozen had. Ik wist bij God niet wat het was, dus voor mij was het een soort blind-date maaltijd. Het viel reuze mee en ook de anderen heb ik zeker niet horen klagen.
Met ons buikje vol begonnen we aan het tweede deel van de wandeling. Zelfs het zonnetje was van de partij terwijl we richting Monteberg(die naam, is dat niet 2 maal hetzelfde? Monte en berg?) trokken. Keuvelend met elkaar genoten we van het mooie Heuvelland.

Bij ons is alles plat en als wij van het uitzicht genieten zien we enkel de tuin van onze gebuur. Daarom geniet ik hier zo van, je kunt de halve provincie overschouwen van op een helling.

Van Monteberg ging het naar Kemmelberg. Herinneringen aan de oorlog waren tijdens deze wandeling nooit ver weg. Resten van bunkers,een militaire begraafplaats, een Frans massagraf, al deze dingen zijn de revue gepasseerd.

Zo hebben Marleen en Bert ons ook nog een les vaderlandse geschiedenis meegegeven.
Toen we voor de tweede maal het kasteel in het domein “De Warande” passeerden wisten we dat de tweede lus van de dag er bijna op zat.

Gelukkig heeft de Tandemclub de gratis consumptie na een activiteit behouden en we hebben het ons laten smaken. We moeten toch echt dringend onze mening over die zogezegde gierige Nederlanders eens herzien.
Tot slot wil ik alle aanwezigen bedanken voor het aangename gezelschap en zeker de inrichters.
Marleen, dankjewel!
Bert, jij blijft mijn dikke vriend!

Tot de volgende,
Baron Paul von Plassenijder

Geen opmerkingen:

Een reactie posten