Jean en Jetje hadden gezegd, allee geschreven, aan de overkant van de spoorweg. Voor ons klopte dat al niet want het was aan deze kant van de spoorweg. Gelukkig hadden ze er meer info aan toegevoegd en ik had ook al op Street View gekeken waar we moesten zijn. Half tien was het en voorbij de bus-stelplaats van De Lijn stonden ze ons al op te wachten. We zouden uiteindelijk met 11 koppels vertrekken. Dat is dus 22 personen en dat is belangrijk voor later die dag. Onthoud dat dus.
Ik merkte ook dat de Caddy Maxi populairder wordt bij tandemmers. Nick en Lut hadden zich er ook eentje aangeschaft. Zonder voorwiel kon hij netjes in z’n geheel in de wagen. Ten onrechte dacht ik dat hij zijwieltjes gemonteerd had. Bij nader toezien stond de tandem op een onderstel met wieltjes zodat hij makkelijk in en uit de auto kon gehaald worden. Ook was er weer een tandem met assistentie bijgekomen. En daar wil ik het toch eventjes over hebben. Taal is belangrijk en we moeten geen misverstanden bij creëren, die ontstaan bij mij vanzelf. Een tandem is volgens mij per definitie een fiets met assistentie. Als je daar dan nog een batterij en motortje aan toevoegt dan … is dat volgens mij een fiets met extra assistentie.
Een valse start van een paar honderd meters bracht ons bij het plaatselijke zwembad waar we naar het toilet konden. In de groep hoorde ik al een vraag opborrelen of er hier een oplaadpunt zou zijn voor al die tandems met extra assistentie. Mij viel iets anders op. Sinds wij ergens op het WC “hier gratis Wi-Fi” tegenkwamen let ik daar op.
En inderdaad, op de deur van het cafetaria stond: WI free. Met een gerust hart ben ik naar het toilet gegaan, wetende dat ik via Google Maps altijd weer buiten zou geraken.
Tien minuutjes later zijn we dan echt vertrokken voor wat volgens mij de mooiste rit is geworden die ik met de tandemclub tot nu heb gereden. Half-verharde smalle paden genieten mijn voorkeur en die waren meer dan voldoende aanwezig vandaag. Ook flashbacks zouden vandaag voor mij een rol spelen en na een paar km kwam de eerste al. We passeerden de Duvel brouwerij. Niet alleen had ik een paar jaar geleden een brouwerij bezoek geregeld voor mijn Poolse vrienden (toen werd ik daar als geheelonthouder met een scheef oog bekeken omdat ik niks wou drinken) maar ook in 2004 had ik de Dodentocht tot een goed einde gebracht en in dat verhaal komt Duvel ook voor natuurlijk. Prettige herinneringen terwijl we met z’n allen de natuur in doken. En toen heb ik me redelijk belachelijk gemaakt. Ik dacht op de grond vele hazelnoten te zien liggen omdat ze zo klein waren, versprak me en zij iets over beukennootjes. Jean antwoorde: ”Allee Paul, onder eikenbomen?” Hij had overschot van gelijk natuurlijk. Maar om mijn gezicht nu toch enigszins te redden heb ik mijn hersencellen (alle twee) aan het werk gezet. Het ging dus waarschijnlijk om een speciale soort eik en ik denk zelfs de naam te kennen: de kleineikelige eik. In het Latijn is dat zoiets van: Quercus testiculus minimus.
Volgende hoogtepunt onderweg was het Geografisch Middelpunt van Vlaanderen. Wij hebben altijd gedacht dat Schriek het middelpunt was. Niet dus. We zijn even gestopt voor een groepsfoto en kregen van Jean ook wat uitleg. Het echte middelpunt lag eigenlijk een paar tientallen meters verder in de wei. Maar om praktische redenen hebben ze het, waarschijnlijk met een man of tien, verplaatst tot aan de rand van de baan.
Op 6 april 2001 was de Amerikaanse ambassadeur hier op bezoek geweest en wij nu ook. Ik zou toch graag weten hoelang de gedenkplaat van de tandemclub hier blijft hangen. Proficiat Jean, lumineus idee!
Het Buggenhoutbos kwam me bekent voor. Het duurde niet lang voor we aan “De Groene Wandeling” kwamen, onze lunchplaats, en dat kenden we nog van vorig jaar met de wandeling (niet de groene maar de gewone). Jean riep uit volle borst dat het eerste rondje dat van de tandemclub zou zijn. De bediening was vlot en snel. Bij één iemand werd het zelfs op tafel geKWAKt.
Vorige rit indachtig had ik iets met videe besteld omdat het toen iets goedkoper was maar deze keer lukte het niet. Het smaakte in ieder geval. Daarna was het spannend afwachten of de rekening zou kloppen. De tournee generale klopte al niet want ze bestond uit 23 consumpties en wat moesten jullie onthouden? Juist, 11 tandems en dus 22 personen. Hoe kon dat dan? Wel, iemand had zijn hoorapparaat niet aangezet of de batterijen waren leeg, en wist dus niet dat dit rondje van de club was. Hij had een Bacardi-cola besteld en dat was genoteerd als 2 aparte consumpties. Rik, de volgende keer reserve batterijen meenemen a.u.b. De rekening van het eten zelf klopte gelukkig wel. Er was zelfs wat drinkgeld over. Zouden wij dat met z’n allen gecompenseerd hebben om wat er vorige maand was gebeurd?
Na de middag doken we weer het Buggenhout bos in. We zijn nog een aantal limbo-versperringen gepasseerd maar niemand durfde er onderdoor. Ik ook niet. Ik ben plassenrijder, geen danser hé mannen. En nu denkt men zelfs dat ik ook door vijvers rijd. Vorige keer in Averbode dat was eenmalig. Ik had die vijver verkent en wist dus dat hij maar 5 cm diep was. Beleefd bedankte ik voor deze vijver. Maar geen nood, ik hem mijn plasje onderweg gehad. Jean heeft ook dat prima geregeld. Hij heeft zelfs voor confetti gezorgd onderweg. Maar ik denk dat het idee van Jetje kwam. Het was wel mais-confetti maar toch. Goed gedaan Jetje!
Veel te snel kwamen we terug in de buurt van Londerzeel. We stopten aan een voormalig stationnetje om het vochtgehalte weer op peil te brengen en toen kwam er weer een mega-flashback: Het Leireken. Een oude spoorbedding omgevormd tot een fietspad. Twee jaar geleden op 1 mei 2011 stonden Jean, Jetje, Ortaire en Georgette ons een paar honderd meter verder op het Leireken op te wachten.
Wij fietsten toen onze eerste dag op weg naar Compostella. Bovendien was het ook daar dat we voor de eerste keer Wim en Joost zagen voorbijfietsen. Ook zij waren toen op weg naar Compostella en we zouden negen dagen samen met hen op dezelfde campings staan, zonder ook maar iets af te spreken. Ik werd er zowaar een beetje emotioneel van.
Na een lekkere koffie en een gezellige babbel moesten we terug naar Londerzeel, ons eindpunt van deze prachtige rit. Nog even op het Leireken het bankje zoeken waar we geluncht hadden 2 jaar geleden, maar daar waren we niet zeker meer van welke het juist was.
Wij hebben in ieder geval een hele fijne dag gehad en bedanken Jean en Jetje daar heel erg voor. Wel zou ik nog graag weten hoe jullie het weer hebben beïnvloed want er was regen voorspeld. Ook met eieren of hebben jullie een andere methode?
Groetjes van een gelukkige Baron Von Plassenrijder en Barones Liliane
