Zottegem 10 mei 2009
Na vorige rit in Massenhoven gemist te hebben omdat we in het buitenland zaten, was het eindelijk weer zover. Ongeduldig als een klein kind waren we op tijd vertrokken en iets voor half tien waren we ter plaatse. Toch waren we niet de eerste ZOTTE die in tandemGEM aankwamen. Graaf Ortaire en z’n gemalin Georgette stonden ons al op te wachten samen met een ander tandemkoppel. Twintig minuutjes later waren de laatsten gearriveerd en na elkaar hartelijk te hebben begroet waren we klaar om te vertrekken. Nog even aanduiden welke onze keus was voor de lunch. Dit werd doorgebeld naar de taverne en toen was er een lichte paniek. De baas van de taverne had vooraf gevraagd hoeveel volk hij mocht verwachten. Dat weet je natuurlijk nooit, maar tussen de 10 à 15 tandems was hem verteld. Hij was echter vergeten dat op een tandem normaal 2 personen zitten. Vandaar de lichte paniek. Er hadden meer mensen spaghetti besteld dan hij in voorraad had. Dus moesten er een paar hun keuze veranderen. Later zou blijken dat het allemaal wel in orde zou komen.
.jpg)
Kapitein van de dag Ortaire riep ons nog even samen voor enkele mededelingen. Het was vandaag moederdag en hij wenste alle mama’s nog eens hartelijk proficiat. De rit van 2 maanden geleden indachtig(we zijn Ortaire en Georgette toen kwijtgeraakt) drukte hij ons op het hart om hem te volgen en niet uit het oog te verliezen. De paterroute die we vandaag zouden volgen is maar 48 km lang. Ortaire had er dus wat verlengstukken aangebreid om zo aan een 70-tal kilometers te komen.
Het weer was prachtig en zodoende waren we zeker niet alleen op de baan. Samen met ons waren er veel van die “halve fietsjes” onderweg vandaag. Ze weten niet beter Carl, ze kennen de fun niet van het tandemrijden, het samen-uit-samen-thuis-gevoel. Ook Tommeke Boonen is over de tongen gegaan. Persoonlijk vind ik ook dat hij gestraft moet worden. Het moet echter niet te lang duren. Ze moeten Tommeke zeker niet te lang aan ‘t ‘lijntje’ houden. Te gevaarlijk!!
Na een tijdje kwamen we dan op de Paterroute. Deze zou ons door Sint-Lievens-Esse, Steenhuize-Wijnhuize, Ophasselt, Hemelveerdegem (waarvan Marita dacht dat het iets met Hemelvaart te maken had), Deftinge, Sint-Martens-Lierde en Lierde zelf brengen. Golvend landschap met mooie uitzichten. Maar daar moet je altijd eerst voor klimmen.
De naam Paterroute verwijst volgen meneer Google zowel naar het Pater Lievenbier uit Sint-Lievens-Esse als naar de vroegere kartuizerpriorij in Sint-Martens-Lierde, waar we trouwens door de poort van de priorij zijn gereden.
Halfweg de rit bereikten we taverne Tempelhof. De lichte paniek had plaats gemaakt voor snelheid en efficiëntie. Terwijl wij onze spaghetti’s, uitsmijters en croque’s (4 sneetjes brood, nog nooit gezien) naar binnen werkten stonden de mannen van de plaatselijke WTC boterhammen te drinken aan de toog, sommigen ook nog met een sigaret in de andere hand. Halve fietsjes, halve mannen zeker?
Na deze boost van vitamientjes was iedereen nog beter gezind. De zon was nog nadrukkelijker aanwezig en we genoten ervan. De rest van de rit zijn we geëntertaind door onder andere Luc en Carl. Ik denk dat ze heel Parijs-Roubaix hebben nagespeeld. Ze hebben elkaar de pas afgesneden (letterlijk), elkaar de berm ingereden, en de dialoog die hierbij gevoerd werd was bij momenten hilarisch. Luc is er zelfs in geslaagd bij Carl aan de tandem te gaan hangen zonder dat Carl iets in de gaten had. Ook de trofee van Parijs-Roubaix kwam zelfs in het verhaal voor. Deze kassei is na wat omzwervingen uiteindelijk in de fietstas van Ortaire en Georgette terechtgekomen. Daar hebben ze dan de laatste 20 kilometer mee rondgereden. Wees gerust Luc, ik zal niet vertellen wie het gedaan heeft!
Over de ketting van Ortaire wil ik ook nog iets zeggen. Die had wat kuren en is er een paar maal afgesprongen tijdens het schakelen bergop. Kwatongen beweerden dat Ortaire dit zelf verzon om even te kunnen rusten. Ik zal het nu maar toegeven. Eigenlijk had ik dat aan hem gevraagd. Ik heb dat trukje trouwens zelf ook een keer toegepast en volgens mij trapte iedereen er toen in.
Wie er in Roubaix(Zottegem) eerst over de meet is gekomen weet ik niet maar voor we het beseften zaten we in ’t café én aan den drank én op kosten van de club. Het leven kan toch mooi zijn!
Tot slot wil ik Ortaire en Georgette nog bedanken. Alles was in orde: het parcour, het weer, de lunch,en zeker het gezelschap.
Toch één opmerking: een plaske hier en daar om eens lekker door te rijden, is dat echt te veel gevraagd?
Hoogachtend,
Baron von Plassenrijder
Na vorige rit in Massenhoven gemist te hebben omdat we in het buitenland zaten, was het eindelijk weer zover. Ongeduldig als een klein kind waren we op tijd vertrokken en iets voor half tien waren we ter plaatse. Toch waren we niet de eerste ZOTTE die in tandemGEM aankwamen. Graaf Ortaire en z’n gemalin Georgette stonden ons al op te wachten samen met een ander tandemkoppel. Twintig minuutjes later waren de laatsten gearriveerd en na elkaar hartelijk te hebben begroet waren we klaar om te vertrekken. Nog even aanduiden welke onze keus was voor de lunch. Dit werd doorgebeld naar de taverne en toen was er een lichte paniek. De baas van de taverne had vooraf gevraagd hoeveel volk hij mocht verwachten. Dat weet je natuurlijk nooit, maar tussen de 10 à 15 tandems was hem verteld. Hij was echter vergeten dat op een tandem normaal 2 personen zitten. Vandaar de lichte paniek. Er hadden meer mensen spaghetti besteld dan hij in voorraad had. Dus moesten er een paar hun keuze veranderen. Later zou blijken dat het allemaal wel in orde zou komen.
.jpg)
Kapitein van de dag Ortaire riep ons nog even samen voor enkele mededelingen. Het was vandaag moederdag en hij wenste alle mama’s nog eens hartelijk proficiat. De rit van 2 maanden geleden indachtig(we zijn Ortaire en Georgette toen kwijtgeraakt) drukte hij ons op het hart om hem te volgen en niet uit het oog te verliezen. De paterroute die we vandaag zouden volgen is maar 48 km lang. Ortaire had er dus wat verlengstukken aangebreid om zo aan een 70-tal kilometers te komen.Het weer was prachtig en zodoende waren we zeker niet alleen op de baan. Samen met ons waren er veel van die “halve fietsjes” onderweg vandaag. Ze weten niet beter Carl, ze kennen de fun niet van het tandemrijden, het samen-uit-samen-thuis-gevoel. Ook Tommeke Boonen is over de tongen gegaan. Persoonlijk vind ik ook dat hij gestraft moet worden. Het moet echter niet te lang duren. Ze moeten Tommeke zeker niet te lang aan ‘t ‘lijntje’ houden. Te gevaarlijk!!
Na een tijdje kwamen we dan op de Paterroute. Deze zou ons door Sint-Lievens-Esse, Steenhuize-Wijnhuize, Ophasselt, Hemelveerdegem (waarvan Marita dacht dat het iets met Hemelvaart te maken had), Deftinge, Sint-Martens-Lierde en Lierde zelf brengen. Golvend landschap met mooie uitzichten. Maar daar moet je altijd eerst voor klimmen.De naam Paterroute verwijst volgen meneer Google zowel naar het Pater Lievenbier uit Sint-Lievens-Esse als naar de vroegere kartuizerpriorij in Sint-Martens-Lierde, waar we trouwens door de poort van de priorij zijn gereden.
Halfweg de rit bereikten we taverne Tempelhof. De lichte paniek had plaats gemaakt voor snelheid en efficiëntie. Terwijl wij onze spaghetti’s, uitsmijters en croque’s (4 sneetjes brood, nog nooit gezien) naar binnen werkten stonden de mannen van de plaatselijke WTC boterhammen te drinken aan de toog, sommigen ook nog met een sigaret in de andere hand. Halve fietsjes, halve mannen zeker?Na deze boost van vitamientjes was iedereen nog beter gezind. De zon was nog nadrukkelijker aanwezig en we genoten ervan. De rest van de rit zijn we geëntertaind door onder andere Luc en Carl. Ik denk dat ze heel Parijs-Roubaix hebben nagespeeld. Ze hebben elkaar de pas afgesneden (letterlijk), elkaar de berm ingereden, en de dialoog die hierbij gevoerd werd was bij momenten hilarisch. Luc is er zelfs in geslaagd bij Carl aan de tandem te gaan hangen zonder dat Carl iets in de gaten had. Ook de trofee van Parijs-Roubaix kwam zelfs in het verhaal voor. Deze kassei is na wat omzwervingen uiteindelijk in de fietstas van Ortaire en Georgette terechtgekomen. Daar hebben ze dan de laatste 20 kilometer mee rondgereden. Wees gerust Luc, ik zal niet vertellen wie het gedaan heeft!
Over de ketting van Ortaire wil ik ook nog iets zeggen. Die had wat kuren en is er een paar maal afgesprongen tijdens het schakelen bergop. Kwatongen beweerden dat Ortaire dit zelf verzon om even te kunnen rusten. Ik zal het nu maar toegeven. Eigenlijk had ik dat aan hem gevraagd. Ik heb dat trukje trouwens zelf ook een keer toegepast en volgens mij trapte iedereen er toen in.
Wie er in Roubaix(Zottegem) eerst over de meet is gekomen weet ik niet maar voor we het beseften zaten we in ’t café én aan den drank én op kosten van de club. Het leven kan toch mooi zijn!Tot slot wil ik Ortaire en Georgette nog bedanken. Alles was in orde: het parcour, het weer, de lunch,en zeker het gezelschap.
Toch één opmerking: een plaske hier en daar om eens lekker door te rijden, is dat echt te veel gevraagd?
Hoogachtend,
Baron von Plassenrijder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten