Volgens personen die het kunnen weten is het leven van een Santiago-pelgrim in 2 delen verdeeld: vóór en ná zijn tocht. Voor ons was dit dus de eerste tandemtocht na ons groot avontuur. Met andere woorden, wij waren dus gewend van alleen op weg te zijn. Het zou blijken dat het toch weer even wennen was om in groep te rijden. Het weerzien van de bende was zoals steeds het grootste deel van het plezier. Het andere plezier was dat wij niet hoefden uit te pakken vandaag. We waren immers met de tandem van Schriek naar Bonheiden gereden. Als Santiago-bikers waren we dat moreel verplicht vond ik. Op die 2 maal 12 km extra zou het niet aankomen dacht ik. Had ik toen maar geweten dat je het vel van de beer niet mag verkopen voor de hoogmoed gevallen is... of zoiets.
Vandaag waren P & K (Peter & Karine) onze gidsen en gastheren. Ze wachten ons op aan sporthal Berentrode op de Waverse Steenweg. Aangezien de meeste sportcompetities in de zomermaanden stil liggen was ook de sporthal gesloten en zodoende ook de toiletten. Voor mij als man was dat niet erg. Trouwens ik was gewend van in de bosjes te gaan. Ik had zelfs nog afkickverschijnselen en ging thuis soms ook nog in de tuin. P & K hebben dat probleempje opgelost door even langs hun huis te rijden voor we echt aan de tocht begonnen. Met een koppel of 8 zijn we dan vertrokken richting Schriek (waar kende ik dat toch van?). Wij zijn tijdens een van onze ritten eens een koppel kwijtgeraakt maar P & K presteerden het tegenovergestelde. Onderweg stonden Francine en Daniël ons op te wachten en haakten hun wagonnetje aan onze tandemtrein. Kussen terwijl we reden was een beetje te gevaarlijk maar dat vond Daniël niet erg denk ik. Via Doornlaar en Grasheide kwamen we al snel in Schriek terecht aan knooppunt 84. Voor mij en mijn zus heeft dat een speciale betekenis omdat daar ons ouderlijk huis staat. Het is al jaren verkocht ondertussen maar het blijft voor ons het huis waar we onze jeugd hebben doorgebracht.
Op naar Grootlo nadat ik even door afkickverschijnselen naast de weg had gestaan. Tot daar kende ik het als mijn eigen broekzak. Even verder in Pijpelheide waren er al straten die ik nog niet kende en dat maakt een tocht toch altijd weer interessant, zelfs al is het in je eigen buurt. Via Booischot en de Ijzerenweg bereikten we onze lunchplaats: Pallieterhoeve. Jaren geleden heb ik daar een nare ervaring gehad. Nu waren het blijkbaar andere eigenaars en alles was dan ook dik in orde.
Pallieterhoeve
Foto: marc1858
Alleen was er weer wat verwarring in verband met de verschillende gerechten. Iemand dacht dat hij een croque-Pallieter had besteld 's morgens terwijl hij spagetti-Pallieter had gevraagd. Toch is het weeral in orde gekomen. Zelfs de rekening klopte en dat vind ik persoonlijk al belangrijk gezien het voorval in het verleden ;-)
Vol goede moed en vitamientjes vertrokken we na de lunch met nog steeds wind in de rug.
Prairiehoeve
Foto: marcgemis
Door de Herenbossen, voorbij de Prairiehoeve om even later langs de Nete in Westmeerbeek terecht te komen. Maar even voorbij de Snepkens was het uit met de pret. Rechtsaf en wind op kop. Toen we Herselt gepasseerd waren begon het mij te dagen dat zelfs 4 weken training van ons nog geen Tom Boonen maakte. Op aanraden van mijn goede vriend Bert heb ik me weggestoken achter een brede rug om niet te veel wind te vangen.
Zaten we wel op de goede weg? De Langdonken leek me nog een mooi stukje natuur maar als de straatnaam “Achter de wereld” aangeeft zou je beginnen twijfelen. In Ramsel kwamen we terug in de bewoonde wereld en aan de kerk heb ik snel een schietgebedje gepreveld. Via grondgebied Houtvenne kwamen we voor de tweede maal vandaag in Pijpelheide en Grootlo. Keerbergen heeft nog veel bomen en die hielden de wind een beetje tegen. De Achiel Cleynhenslaan, dik 3 km, zijn we helemaal af gereden tot aan de mooie Heimolen, een open Standerdmolen uit 1706.
Heimolen in Keerbergen
Foto: Frits Kruishaar
Even buiten Keerbergen waren we een tandemkoppel kwijt. Dit was echter voorzien want Daniël z'n wagen stond hier in de buurt geparkeerd. Het kwam erop neer dat hij zijn gemalin Francine in zijn ijzeren koets in stijl naar de eindmeet bracht. Wij moesten nog een paar kilometers tegen de wind vechten maar kwamen toch ook, zij het met veel minder stijl, in het Centrum van Bonheiden. Op het terras van het café genoten we van een verfrissing. Toen er echter een tweede verfrissing uit de hemel viel zijn we wijselijk naar binnen gevlucht.
Peter en Karine hebben er een mooie dag van gemaakt waarvoor we hen natuurlijk zeer dankbaar zijn. Toch lag er iets op mijn maag. In Gent zouden wij er niet bij zijn. Wij hadden immers onze tandemdagen van dit jaar al ruimschoots opgesoupeerd. Het afscheid was daardoor iets moeilijker dan anders en we moesten ook nog terug naar Schriek met de tandem. Aangezien we terug wind in de rug hadden viel dat nog mee en na 110 km konden we thuis al dromen van de volgende rit.
Les van de dag voor ons: kilometers lang rijden kunnen we, maar snel zullen we nooit worden. Zolang er in de tandemclub een paar brede ruggen meerijden is dat probleem wel op te lossen.
Beste vrienden, bedankt allemaal om er gewoon bij te zijn.
Groetjes vanuit Schriek,
Paul & Liliane
